* * *

czas pofrunąć 
by wzbić się
ponad siebie

przekroczyć
rubikon myśli
zwodniczych

między ułudą
a rzeczywistością
jest droga
kręta od pytań
bez odpowiedzi

słowa
jak ciernie
wyrastają
jeden po drugim
by kaleczyć
serce
odarte ze złudzeń

* * *

blizny 
zdobią duszę
klejnotem wspomnień
kreślonych węglem

nowa tkanka
ma siłę
przetrwania

nie przyjmuje 
ciosów
i nie odczuwa
już bólu
istnienia

trwa 

* * *

nocą 
idę ku słońcu
aż do zatracenia
zmysłów

ogrzana promieniami
zapominam
o bólu istnienia
szarości dnia
niemocy

* * *

ból 
zamyka serce
milczeniem

słowa
niewypowiedzialne
toczą walkę
z duszą
gojąc rany

cisza
potęguje
siłę cierpienia
aż do niepamięci

* * *

najczulsze wspomnienie 
zapisałam
opuszkami palców
zapamiętując mapę
twojego ciała

najpiękniejsze obrazy
skryłam
pod powiekami
nocy i dni

i tylko
szept uczuć gorących
stygnie
w zapomnieniu

* * *

bez odpowiedzi 

bez słowa
w pajęczynie ciszy
zawisło pytanie
o jutro

wczoraj zadane
dziś straciło
swój sens

* * *

wyszłam
na deszcz 

mroźny i ostry
by ostudzić gniew
targający skronie

idę pod wiatr

przyjmuję ciosy
chłodnych kropel

zmieszane ze łzami
delikatnieją

ocieplają duszę
nadzieją 

* * *

uwięziłeś moje myśli 
w sile swoich ramion

nie pozwalasz
mi zapomnieć
o szepcie kojącym
wyznania pospieszne

dotykiem dłoni
wyznaczasz kierunek
uczuć płonących
do świtu

* * *

kryształy smutku 
nanizałam
na niteczki słów
misternie splecionych
między nami

rozbijasz je
jeden po drugim
szeptem
dotykiem
uśmiechem

każdy gest
zamieniasz
na perełkę
szczęścia

* * *

obiecałeś mi spacer 
zimową aleją
śnieg przykrył
białym puchem
szarugę mroźnych dni

a ja odliczam
spóźnione minuty
łapiąc płatki
w ciepłe dłonie

* * *

samotność 
na wyciągniecie dłoni
drży niepokojem
między myślą
a słowem
niewypowiedzianym

sens istnienia
maluje dotyk
zbyt czuły
by mu nie ulec
i szept zbyt głośny
by nie dotarł
od serca do serca 

i tylko wiatr
może rozgonić
puste dni
między nami

* * *

w ciemności 
widać więcej

zarysowane
gwiezdnym pyłem
kontury
nabierają kształtu

aksamit czerni
nadaje rysy
twarzom
wpatrzonym w księżyc

* * *

nie słyszysz 
mojej duszy
choć krzykiem
wersów
zabiega o uwagę
świata

nie widzisz
mojej duszy
choć naga
tańczy na ulicy
ramion

nie rozumiesz
mojej duszy
choć prościej
się na da
mówić o emocjach

nie poznasz
mojej duszy
bo nie zasłużyłeś

* * *

nie mam 
początku
ani końca

jestem bytem

trwam
pomimo łez
aż do śmiechu
rozkoszy
aż do bólu
rozpaczy
aż po łagodność
ramion twoich

nie mam końca
ani początku
ale jestem

* * *

pochmurniało 
niebo w moich oczach

zobojętniało
patrząc
na to co wokół nas

wszechobecny ból
przypomniał
duszy o życiu

egzystencja
z dnia na dzień
traci sens
gubi cel
nie widzi drogi
do przyszłości

życie
odzyskuje duszę
gdy walczy
na przekór
wszystkim