* * *

od zawsze do nigdy
jak między 
ciszą a echem

zniewoleni ciałem
duszy wolnością 
idziemy do nieba
choć stąpamy po ziemi

w pamięci łez
zostaje droga
ode mnie do ciebie

* * *

za zamkniętymi drzwiami
w konfesjonale duszy
rozum spowiada serce

z porywów słabości
nocy przepłakanych
zatopionych uczuć
szans zmarnowanych

wylicza grzechy
winy i smutki
nie dając szans 
na rozgrzeszenie

* * *

ulotna jak mgła
zaklęta w krótkiej chwili
zmęczyłam duszę

tak długo towarzyszy mi ból
zraniłam serce
okaleczyłam umysł

jak cień
w głeboko schowanej myśli
wśród świateł
wśród ciszy i braw
jestem

* * *

przed zamkniętymi drzwiami 
stoję i kołaczę

chcę
ostatni raz 
zachłysnąć się 
powietrzem

i zgasnąć powoli 
jak gwiazda

niech zapomni 
o mnie świat

bo
wszystko już było 
ostatnia łza
uczucie szczęścia chwilą 
upadek w przepaść 
by przezwyciężyć opór wiatru 
krzyk w bezkresną otchłań 

nie będę udawać siły
której już nie ma

ból istnienia zatacza krąg 
zniknąć - takie pragnienie 
czasem strach
że zabrakło w tym nas
a czasem nienawiść

przed zamkniętymi drzwiami
stoję i kołaczę

klucz do nich zgubiłam
odchodząc w niepamięć 
jak łza
której nie dojrzy świat 
i moc wyznania
że już nic mnie tu nie trzyma

* * *

mrok obejmował 
ziemię ramieniem

miał ją w posiadaniu 
aż do świtu
gęsta jak smoła
czerń nocy 
oblepiła 
bezsennością

czekałam 
na życiodajne słońce 

rąbek gwiazdy
wynurzał się z rzeki
potężniał
wznosił się coraz wyżej
z minuty na minutę
stawał się świetlistym życiem
sensem bytu

wschód słońca

* * *

poświata człowieczeństwa 
tli się marną iskrą
wkrótce spłonie

cierpienie
złość nad nami panuje
dobrego świata
już nie ma

puste są słowa 
puste przekleństwa
ciężaru życia 
nie udźwigną dłonie

rozrywa serca z bólu
wszechwiedza 
w studni głupoty

żyje się tak
jakby się wcale 
nie żyło

ogarnięci lękiem 
patrzymy na białe całuny
myśląc o przeżyciu
wokół pustka
dosięga dna

i tylko na czarny kir
spływa smutków łza
                                                                                                                                    Syria 2013

* * *

próżność
zaczarowana 
bańka mydlana
unosi się 
nad głowami
żądna podziwu 
wiatrem pochwał
gna przed siebie
na oślep
w zderzeniu z przeszkodą
pęka
bez słowa
wstydem malowana

* * *

cisza
wybrzmiała
liści szelestem
chowając się
za chmurę

szeptem 
wywołuje deszcz

krople spadając
krzyczą z rozkoszy
opadając
na dywan traw

* * *

z bezsilności
rzuciłam 
kamieniem w niebo
zbiłam gwiazdy

upadając
na bruk
spopielały
codzienną troską

zamiotłam 
je pod dywan traw

potokiem łez 
podlałam miłość
niech kiełkuje

* * *

ślepo skręcam w nicość 
uciekam

nad pracą skupiona
w drewnie 
grafitem 
zaklętym tworzę 

ogranicza
mnie wena 
serca talentem

* * *

ogniste strzały 
przeszywają niebo

burza

na oślep zadaje ciosy
męczy duszę
rani serce
kaleczy umysł

jednym rytmem
uderza
bez przerwy

* * *

zbuntowała się 
na przekór rozpaczy
odeszła
bez skrupułów

gna przed siebie
bez tchu
jak szalona

nadzieja

choć gorzka
i pełna lęku
wróci
przynosząc słońce

* * *

słowo 

zbiór liter
przypadkowych
misternie tworzy 
dźwięczne sylaby

choć brzmią
echem
nie potrafią
do końca wyrazić 
naszych uczuć

* * *

szukając ścieżki 
myślami przyciągasz

na chwilę
na stałe
nie tracąc nadziei
fruniesz 
po swoje marzenie

spadasz w otchłań
gdzie znajdziesz
ukojenie
duszy cierpiącej

* * *

za mostem rzęs
czeka lepszy świat
przemierzam go 
bez pośpiechu
mleczną drogą
gwiazd

* * *

życie jest podróżą 
w nieznane
codziennie mijasz
góry przyjaciół
doliny nienawiści
balansujesz
na krawędzi 

zanurzasz się
w morzu
niesprawiedliwości
ogrzewasz duszę 
w słońcu pustyni
łudząc się szansą
na ukojenie

bezpieczna przystań
ramion
do której zmierzasz
może okazać się
fatamorganą

* * *

stojąc na skraju przepaści
w bezruchu
zapatrzony w skały
szykuje się do lotu
skrzydła powoli
rozkłada
by wzbić się ku słońcu
w milczeniu
czeka
na dobry wiatr

* * * *

lepiej milczeć
niż w potoku słów
zadawać ciosy
sztyletem ostrym
dosadnie 
i na oślep
wyryte blizną
w pamięci
nie mają szans
by się zagoić

* * *

bezsenna przyjaźń
z nocą 
otwiera oczy
na codzienne troski
monolog sumienia
w konfesjonale gwiazd
pozwala na rozmowę 
z samym sobą
w blasku księżyca
widać więcej
aksamitna czerń 
wyostrza kontury myśli

* * *

jesteś mną 
szukałam cię
w płatkach śniegu
i podczas zawiei

szukałam cię
w wiosennych roztopach
przy pełnym słońcu
i w woni kwiatów

w jesiennej słocie
i podczas odlotów ptaków

znalazłam cię dzisiaj 
przypadkowo 
w sercu
i na półce z książkami

jak dawno niewidzianą
przyjaciółkę

* * *

przysiadła
na kamieniu
zgorzkniała
nieufna 
i sama

zawiódł ją człowiek

w lustrze niepowodzeń
przegląda przeszłość
niepokorną

patykiem na piasku
zapisuje przyszłość

nadzieja

wiatrem 
zaciera ślady
obecności

* * *

w sadzie codzienności
dojrzewa miłość
kwitnie przyjaźń
rośnie nadzieja
zrywasz je w pośpiechu
nie wiedząc
że kryją w sobie
zatrute owoce słów
rzuconych na wiatr

* * *

las budzi wspomnienia
kumkaniem żab
gdy rankiem
słońce w jeziorze 
uśpione wstaje

obmywam twarz 
rosą z kwiatów

w obłokach krąży orzeł
pan przestworzy

patrzę i chłonę
sens naszego istnienia 

* * *

człowieku,
zmanipulowany
zdradzony
obrzucony błotem
okradziony z uczuć
splątany czodziennością
brodzący 
w bagnie układów
sprzedany 
za judaszowe srebrniki

- przebacz
twoja siła będzie 
największą zemstą

* * *

policzek przyciśnięty 
do szyby
pod powieką 
krajobraz wspomnień

obojętni 
podglądamy świat

czas zamarł

stchórzyliśmy przed tym
co skrywa ulica

wokół
tylu nieporadnych
ludzi

* * *

proste kąty ścian
ograniczają 
przestrzeń myśli

zatrzymując wzrok 
na teatrze cieni
iluzja
igraszka
kłamstwo
czekanie na Godota

klaustrofobiczny sufit
opada na powieki
zamykając łzom
drogę ucieczki

* * *

w białej sukni 
w chłodzie bezdusznym

alejami 
ludzkiej bezmyślności
bez wyrzutów sumienia
spaceruje śmierć

wrośnięta w ziemię
przejmującym jękiem
otwiera drzwi

bez pukania

bez słowa
zabiera duszę
zostawiając
otulone kirem
ciało

* * *

pod powiekami
spokój południa
ramiona z błękitu
kołyszą
łagodnym zefirem

słońce wypala
wspomnienia
zapisane szumem traw

cisza gra 
na skrzypcach
świerszcza

i tylko drzewa 
szmerem deszczu
poruszone
huknęły 

pękło niebo
ulewą rzeczywistości

* * *

samotność
lubi czerń nocy
długie rozmowy z księżycem
i liczenie gwiazd

samotność 
boi się dnia
ciszy tłumu
obcych twarzy
szczęścia

samotność
przysiada się znienacka
do każdego z nas
szuka schronienia
w cieniu naszych kroków

* * *

pamięć
tajemniczy sekretarzyk
szufladkuje wspomnienia 
dobre są ciężkie
opadają na dno serca
i tam mieszkają 
radując myśli
lekkie, napiętnowane złością
chwile
ulatują szybko
by nie zaśmiecać
duszy 

Sennie

do przystani zapomnienia
dryfuję
srebrną łodzią nocy

drogowskaz księżyc 
wskazuje
strudzonym kierunek 
gwiezdnym pyłem otulając
senne marzenia