* * *

w pajęczynie myśli 
zaplątane
wspomnienia
szeleszcząc łzą
opadającą z rzęs

obumierają
bez szans
na trwanie

* * *

bez śladu
zniknąć na chwilę
by odnaleźć
siebie

od nowa
bez słów
i wyrzutów
bez bólu
i trosk
z czystą kartą
na nowe
wspomnienia

bez śladu
zniknąć
by wrócić

* * *

zmęczony czerwienią 
uśmiech dnia
najlepiej
zmyją łzy nocy

delikatnie
spłyną ułudą
oczyszczając
duszę z kurzu
wspomnień raniących
jak kolce 

ślady 
ich ukłuć
zatrze kolejny
makijaż poranka

* * *

jak ćma do świecy
bez rozumu
brnie dalej
w ułudy
konwenanse

gdzie kłamstwo
w prawdę przebrane
przekrzywia
rzeczywistość
jak zwierciadło cyrkowe

gdzie dobro
zdeptane
tonie w kałuży
zalane zółcią
zła rozsianego

jak ćma
oślepiona
musi się sparzyć

* * * *

czare koronki
bezsennej nocy
skrzą się
wspomnieniem
płomieni
migoczących
w zamkowej wieży

mroźne śnieżynki
topniały
pod czułym dotykiem
niecierpliwych
dłoni
pocałunkami
rozgrzewając duszę

czarne koronki
pod powiekami
okiennic
skrywają 
księżycową tajemnicę
pragnień

* * *

na wiatr rzucone
splątane
pajęczą nicią
niedopowiedzenia
układają się
w słowa
bez znaczenia
w bezszelestne
gesty 
zatopione
w ciszy serc

* * *

codzienność 
pokryta 
czarną łuną

zegar na wieży
odmierza czas

zło 
swym ciężarem 
ludzi przygniata

budzi nienawiść
i bunt

ból 
od środka 
rozdziera 
swymi szponami

ucieka 
przed strachem
biegnie 
przez ciemny las

zastanawia
jak przeżyć 
miesiąc
rok

dzień pali
jak ognia 
żarzący kęs 

sens życia

* * *

pomimo drogowskazów
błądzę
drogą krętą
kamienie
bolą pod stopami
a ciernie marzeń
zarastają 
pobocza
z każdym
kolejnym krokiem
robi się stromiej
i coraz dalej

* * *

tym ostatnim 
listem
zamykasz drzwi
do swojej duszy
skrytej
za kotarą myśli

każdym 
kolejnym słowem
otwierasz okno
do serca
stęsknionego

czekając 
na kolejne
post scriptum

* * *

idąc
kamiennymi schodami
wypełniam przestrzeń 
emocjami

myśli złe
rozbijam o skałę

dobrezamieniam
w marzenia

lubię stać 
na moście 
biec 
pod prąd 
zamykać w sercu
resztę człowieczeństwa 

układam plan
nocy i dnia
nie przekracając
sensu życia
męczennika

* * *

tęsknota
niewypowiedziana
tli się w duszy
płomykiem
nadziei
na miłość świadomą
dwóch serc
na ciszę
szeptem wypełnioną
po brzegi
i dotyk
zniecierpliwiony
grzechem

* * *

cień
smutny
zimny
i szary 
nie-przyjaciel
człowieka

snuje się
za nim
krok w krok
niechciany
jak anioł stróż
w ciemnej uliczce
i diabeł 
na skraju
przepaści

nie można
na nim polegać
choć zawsze
jest

* * *

ile to jeszcze nocy 
do dnia 
spokojnego 

bez wiatru
rozstawiającego
po kątach
i burz
grzmiących złowrogo
marzeń zatopionych
w kałużach łez
i szczęść zadeptanych
pośpiechem

od słońca
wschodzącego 
z uśmiechem 
do zmierzchu
gwiazdą lśniącego

ile to jeszcze nocy

* * *

podążając 
ślepą uliczką
złudzeń

w pośpiechu
gubisz
dzień za dniem

a drogowskazy
wspomnień
wskazują 
tylko drogę
pod prąd

* * *

deszcz 
zmyje obawy
pozbiera popioły
gruzy stuleci

patrzysz na błędy
kamienny aniele 
taki oziębły

te białe skrzydła 
jasna twarz 
i złoty krąg 
co oświetla 
twe bezlitosne oblicze

milczysz
nad  trybunałem 
potępieńców 
bo jaśniej 
im świecą 
na grobach 
znicze  

* * *

cisza
brakujące słowa
między nami

usta milczą
zasłonięte 
niepewnością

dotyk
zatrzymany gestem
w połowie myśli

tnie jak brzytwa
zadając kolejną
bezkrwawą ranę

* * *

z niedopowiedzeń
utkane myśli 
nie mają początku

błądząc
zostawiają 
tylko ślady
znaki
i poszlaki

dobre i złe
słowa
sensem
poszarpane
szukają zakończenia

* * *

mentalne siniaki 
obolałej duszy
spływają
po policzkach
solą rany
przyprawiając

nie pomaga
namalowany czerwienią
uśmiech
w kącikach
skrzy się 
tylko bólem

wyostrzając wzrok
na to co
niezauważalne

* * *

w pękniętym lustrze
duszy
jak w krzywym 
zwierciadle
przegląda się szczęście
mieszane z łzami
szaleństwo
przydepnięte rutyną
i czas
uciekający 
przed marzeniem

* * *

w pułapce kłamstw
miłość uwięziona
nie ma szans
na widzenie
przyszłości

pętla słów
niepasujących
do siebie
zaciska krtań
niemocą
prawdy

* * *

palcami badam 
wypukłości czasu

cisza

słońce 
odbija się w oczach 
przestrzeni

wiatr rozwiewa 
myśli egzystencji

gaśnie światło 
w człowieku 

ulatują cechy 
zupełnie 
niezakorzenione 
w najgłębszym 
zakątku serca

cisza

podlicza straty 
sama musi zdecydować 
czy warto dalej
żyć

* * *

między 
ścianą a ścianą
życie
zamiera powoli
zabijane
rutyną dnia
i nocą
bez snu

między 
sufitem a podłogą
kłębią się
myśli
walczące z wiatrakami
frustracji

między 
oknem a drzwiami
w pośpiechu
uciekają 
kolejne oddechy
bez szans
na powrót
do życia

* * *

przeznaczenie
wciąga  
jak hazard

w ruletce życia 
coraz większe 
stawki
przegrywają 
nawet
wytrawni gracze

blef goni blef

pokerowa twarz 
to za mało
by przechytrzyć
los

* * *

myśli 
fastrygą luźno
powiązane

rwą się
jedna po drugiej
na słowa
pojedyncze
bez znaczenia

wpadają w błoto
zapomniane

zadeptane

* * *

pod starymi dębami 
siedzą mędrcy 

czas przemija
minuty 
stają się godzinami
miesiące - latami
wieki

siedzą bez ruchu
myślą
twarze poorane
w oczach 
gasną iskierki

a świat 
staje się
nieprzystępny 
zbyt wielki

twarze 
spoważniały 
i tak w ich bólu
przeminęło życie 

i teraz świat 
cały pod dębem 
siedzi
następne tysiąc lat

* * *

w nienawiści mroku 
zamieszkała 
bezradność

uwiła gniazdo
znosząc do niego
złe emocje
niedopowiedzenia
i strach

zastygła
czekając na gest
pojednania

pierwszego kroku
nie zrobi
by nie potknąć się
o porażkę

* * *

szczęściem 
serce osierocone
zwalnia
by mieć czas
na spotkanie 
z bólem
i zamyślenia
z łez płynące
aż do zatracenia
pamięci

gdy ból
opuści serce
osamotnione
bije wolniej

pustka 
ma czas

* * *

ubrana tylko w dotyk
przeglądam się 
w lustrze
oczu zamglonych
czułością
przebieram w myślach
sukienki 
utkane z pocałunków
ozdabiam je szeptem
zapamiętanym
i wędruję po obłokach
aż do bram
arkadii

* * *

spopielał świat 
choć jeszcze wczoraj
tętnił kolorem
bo dobra 
ciągle w nim
za mało

popękał
na biel i czerń
na fałsz i prawdę
krzyk zamilkł
bólem podszyty

sens zadeptany
buciorami
dogorywa w błocie
obietnic

* * *

wyszłam z mroku
w noc
błyszczącą
labiryntem światła
prowadzona
znalazłam drogę
do świtu

pobielone ścieżki
zadeptane
pośpiechem
kusiły mroźną
tajemnicą

puch 
skrzył się
w bladych promykach
tnących niebo
jak brzytwa

* * *

trzeba czasu
by poskładać
kawałki 
życia
porozrzucane
po dniach
i nocach

z puzzli ułożyć
uczuć głębię
nie gubiąc
żadnego z nich

z mozaiki gestów
stworzyć
obraz pamięci

i trwać