* * *

niepewność 
zawisła między
dziś a jutro
jak pajęczyna
niepotrzebnych zdarzeń
gdzieś
pomiędzy 
być a mieć
zostawia ślad
by odnaleźć sens
kolejnych dni

* * *

chwile 
radości i tragedie 
tworzą fraszki 
i elegie

budując życie 
szybko 
przemijają
starasz się je wydłużać 
uciekają

bezbarwny świat 
kręci kolorowe kółka
by odlecieć
ku słońcu
choć na chwilę

* * *

spokój ogarniający 
nasze ciała 
podburzany 
cichymi drganiami krtani 
pnie się do góry 

trzyma na poziomie

rwie w dół
ciągnąc za sobą 
oddechy
kroki
idee 
życie

wnikając 
w nasze umysły 
otępia
osłabiając czujność

krzywym kołem 
się toczy
jak epidemia nonsensu 

* * *

cisza 
przytłacza noc
siłą swego głosu

ma już dość
słów rzucanych 
na wiatr
niepamięci

zagłusza 
wołanie duszy
utraconej

milczy

i tylko oczy
krzyczą 

bólem

* * *

czekanie 
wzmaga apetyt
na kolejny kęs życia
niebo 
błękitem płynące
trawę szeleszczącą
pod stopami
i słońce
załamujące promienie
tam - za horyzontem
gdzie ziemia
pali się
pod niecierpliwymi stopami
wiatru

* * *

wspomnienia 
codziennie
od nowa
przeprowadzają
operacje 
na otwartym sercu
dusza krwawi
niemym krzykiem
zacierając 
ślady łzami
blizny
bandażuje słowami

* * *

nad przepaścią
życia i śmierci 
zawisła 
pajęczyna nocy

zachłannie
zaplata sidła
na samotność
na ból
na trwanie

przywiązuje dusze
zaciskając
na szyi pętlę
bezsenności

wiąże supełki
niepamięci
do zapamiętania
kolejnych godzin
odliczanych
pojedynczo

* * *

przełamaliśmy się 
pogardą
przy wspólnym
stole obcych twarzy

smakowaliśmy zemsty
na dwanaście 
postnych sposobów

rozpakowaliśmy
ustrojone 
w kolorowe kokardy 
żale 
pretensje
kłamstwa
i strach

obdarowani
przyjaźni fałszem
życzymy sobie
wszystkiego

* * *

atrament 
oddaje wszystko 

według traktatu 
czuję się 
niewolnikiem 
barwy na papierze

jego ciepłem
bliskością
dzielę się
jak okruchami 
mego serca

to mój kontrakt 
pomiędzy 
sferą widzialną 
i niewidzialną
jak między 
życiem a śmiercią

* * *

spopielałe 
bólem źrenice
gasną
z każdą łzą
spływającą doliną
smutku gdzieś
pomiędzy 
uśmiechem
a myślą tętniącą
powieki
jak balsam
otulają rany
wypalone solą
rozpaczy

* * *

za kratami duszy
cierpi rozum
uwięziony
między 
uderzeniami serca
a kolejnym oddechem

myśli krążą
pomiędzy 
warg muśnięciem
a dotykiem czułym

w kajdanach 
słów niezapomnianych
a tych niewypowiedzianych
uczucia gasną
w oczach

* * *

chcę
uprościć życie
aby
przeżyć trudną 
sztukę 
umierania
nadziei

nie słyszeć 
krzykliwej 
prawdy 
pośród tłumów

rozdawać 
kawałeczki serca
jak iluzjonista 
magię

nie biorąc 
od wolności 
podatku

* * *

noc 
jest kochankiem 
doskonałym 
muśnięciem wiatru
zrywa 
satynowy wstyd
w płomieniach świec
igrają zmysły
rozpalone 
do granic rozsądku
gubiąc nagość 
aż do świtu 

* * *

znalazłam ślad 
niepamięci
okruch szczęścia
muśnięty turkusem
zaklęty 
w kamieniu
skrawek uczucia
złamany
perłami łez

* * *

nad przepaścią bezradności 
zawisło sumienie

w pół kroku
w pół oddechu
w pół chwili

zamarło 
w bezruchu
między dobrem a złem

nieskalane myślą
sumienie czyste
bo nieużywane

* * *

gorycz kolejnej kawy 
zaczernia duszę
kropla 
po kropli
zatruwa bezsennością
płynącą w żyłach
do świtu

wierszem
kłuje oczy
do łez zachwytu
uśmiechu smutkiem
malowanego

odmierza czas
szelestem
pożółkłych stron
pachnących fiołkiem

* * *

wstrzymałam oddech 
na chwilę
na dzień
na jedno słowo
niedopowiedziane

w ciszy
zawisła myśli
pajęczyna
utkana 
z nocy i dni

zawiązała 
pustkę
na gordyjski supeł
strachem
paraliżując skronie 

* * *

w samotności nocy 
godziny uciekają
jedna 
od drugiej

nie chcą
minuta po minucie
gonić snów
łapać marzeń
łez dławić uśmiechem

i czekać na świt

* * *

przegapiłeś 
kolejną wiosnę
w moim sercu
radosną
śpiewem ptaków
o poranku
lata nie zauważyłeś
oślepiony 
promieniami egoizmu
a jesień
kolorami przeminęła
złotymi myślami
sypnęła
czerwienią 
duszę rozgrzała
a ty się spóźniłeś
czas zamrożony
tak szybko
nie stopnieje

* * *

bezradny 
stoisz w ciemności 
serce dusi się 
w pułapce
zgniecione
wciśnięte 
w mrok

w obłędzie
nie widzisz
jasnego punkt
w tunelu

krzyk miliona 
ku nieskończoności
przykuł cię 
łańcuchem

chwytasz
siadasz
spadasz
biegniesz ku 
wolności 

* * *

wybieram 
komnaty życia

szukam 
miejsca 
wypełniając
przestrzeń emocjami

szukając
ciszy
zapominam 
o grymasie 
krzyczącym z bólu
o łzie
płynącej smutkiem
i o żalu
przepełniającym duszę

za zamkniętymi drzwiami
czeka kolejny 
pustostan

* * *

na pół gestu
pół słowa
pół chwili 
oddaleni od siebie
pogłębiamy
przepaść serc

na pół dnia
pół nocy
gubimy siebie
w pół drogi

życie
podzielone 
na pół
z prawd i kłamstw
utkane
toczy się dalej

* * *

z dachu nocy 
lepiej widać dzień
samotność 
kłębiącą się 
pośpiechem ulic
namiętność
krepującą skronie
obcość
bliskich twarzy
i strach 
splecionych dłoni

* * *

żeby wejść 
wyżej i dalej
trzeba zrobić krok

bez wahania
do przodu iść

za sobą zostawiając 
tylko pył
minionych dni 

* * *

skostniałam 

łamiąc serce
w myślach 
lodem skutych 

wspomnienia
opadają 
płatek po płatku
zamrażając 
sens życia

bez celu

* * *

świat 
odarty z ideałów 
wymoszczony 
kłamliwą propagandą

smutny
krwawy
zawistny

paraliżuje  
człowieka 
niezdolnego 
do tworzenia

sterowany 
przez panów 
cywilizacji

wyrywa się
rusza pod prąd 
w nieznane
ale z godnością
przodków

* * *

napisać życie 
od nowa
cynicznie
dzień po dniu

porażki i decyzje
decyzje i sukcesy 

radości 
smutkiem przyprószone
łzy oprawione
diamentem

obecności wszystkie
i nieobecne chwile

a cieniom
nadać kontury
nieodchodzące

* * *

milcząca 
przysiadła się 
na chwilę

osamotniona
patrzyła przed siebie
nie widząc 
uciekającego czasu

jak ślepiec
po omacku
dotykała wspomnień

zziębnięta
rozcierała w dłoniach
iskierkę nadziei

zbiera siły 
by jutro
rozpocząć walkę
o siebie

* * *

błoto rzucone 
w twarz
kamienieje 
jak Golem bez duszy

twardnieje
osaczając myśli
pulsujące w tętnicach

gniew 
rozsadza skronie
siłą walki

skorupa kruszeje
stopniowo
rozpada się 
w pył

wiruje 
pustynną burzą
oślepiając tych
co pierwsi
złapali za kamień

* * *

pogubiłam 
dni szczęśliwe
goniąc wiatr
pomiędzy
godzinami 
chłodu i gorąca
emocje opadły
jak liście złote
topiąc smutki
w kałużach łez
blade płomyki
pocięły niebo
nadzieją

* * *

za horyzontem myśli 
kiełkuje świadomość
pustki rozległej
od ściany do ściany
ciszę rozcina
brzytwą słów
znacząc 
tropy zdarzeń 
nieuniknionych
dzień po dniu