* * *

słowa 
ulotne jak czas
zapisane w wersach
niepamięci
zmniejszają ból

w równych rzędach
ułożone
nie dają szansy
rozpaczy
by wylała 
kolejne łzy

nie pozwalają
zakwitnąć miłości
by nie zwiędła
na następnej stronie

słowa
choć bez znaczenia
często znaczą
zbyt wiele

* * *

w zaklętym kręgu 
pośród traw
szmaragdowych
w pełnym słońcu

zbudowałeś dom
szczęśliwy 
dostatni

okolony murem
zapomniałeś
o bólu 
wojnie
strachu

a może
nie słyszysz
bo ciebie 
to nie dotyczy

* * *

trudno tak żyć  
z pustą przestrzenią
gdy dłoń
nie zaciska już dłoni

wyrwy w sercu
nie zabliźni czas
gdy niewidzące oczy
tylk patrzą w dal

dusza porzucona
ulatuje
z każdym słowem
zapomnianym
zapisanym
w niepamięci serca

* * *

tak wiele myśli 
plącze zmysły
aż do szaleństwa
nocy letniej

tak mało słów
by wyrazić 
rozkosz promieni
zachodzącego słońca

w ekstazie 
czerwono-złotego nieba
rozpływam się
w miękkich ramionach
rozkołysanych chmur

* * *

wczoraj byłeś 
odpowiedzią
na codzienne troski

balsamem 
na ciosy zadawane
znienacka

nadzieją
na lepsze jutro

dzisiaj zostałeś
tylko pytaniem 
bez odpowiedzi

* * *

za kolejną gwiazdę 
przehandlowałam 
noc czarną

niebo przekupne
oddało długie godziny
snu na jawie

milczeniem 
przykrywam dzień
wołam noc
śmiechem

wśród chmur zawieszona
kołyszę się
w górę i w dół

wiatrem otulona
zdobywam
nowy świt

* * *

pustka 
nie trapi mnie
żadna myśl
nie targa mną
żadna emocja

cisza
wypełnia duszę
po brzegi

niezmącony gestem
spokój
kołysze ją
bez słów

* * *

pamięć
przekleństwo i brzemię
nie pozwala nocy
zmrużyć oka

z duszą i rozumem
przeciąga linę

nie daje za wygraną
szarpie
przy każdym bólu

luzuje 
gdy miła myśl 
nawiedzi skroni

siłuje się 
w konwulsjach zdarzeń
aż do świtu

* * *

pozostawieni 
sami sobie
błądzimy

na manowcach
życiowych wyborów
zatracamy
swoje ja

walczymy
zwyciężając
nie przyjmując
honorów

mając szacunek 
tylko do siebie

* * *

za nami
przestrzeń 
nie do ogarnięcia
przemawia ciszą
nieistniejących 
już słów

dusza krzyczy
palącym ogniem
półprawd i iluzji

została
tylko nadzieja
nadszarpnięta
brakiem zaufania
i czas
który nie wyleczy
wszystkich ran

* * *

zniewoliłam duszę 
myślą złą
od świtu do nocy
zadręcza ją pytaniem
o sens kolejnych dni

hamletyzując 
błądzi
po zakamarkach
tam gdzie
być i mieć
toczy odwieczną walkę

rozdarta 
między jestestwem
a metafizyką znaczeń
szuka odpowiedzi
by istnieć

* * *

miłość 
dziko rośnie
bluszczem trującym
okala skronie

rośnie
coraz wyżej
zanurzając duszę
w kokonie
pnączy 

plączą się myśli
słowa gestem 
na krótko

uczucia
jak liście wyschną
i z wiatrem ulecą
w nieznane

* * *

nim świt się zbudzi 
kamiennym snem
noc tuszuje dzień

pod powiekami 
maluje abstrakcje
by wczoraj
lepiej zapamiętać

ptasim śpiewem
zagłusza krzyki
promykami słońca
ociepla jutro

zrzuca kołdrę
utkaną z mgły
by przejrzeć na oczy

* * *

uważaj na słowa 
potrafią przygnieść
duszę aż do ziemi

ułożone równo
w rzędy
potrzebują wyobraźni
by rozszyfrrwać
kod wieloznaczeń

między wersami
zafałszowanych uczuć 
tysiące
rozbijają się
o twarde myśli

ulotność chwil
niezwykłych 
zapisuje na wieki
zapamiętując 
ich smak
zapach
prawdziwość

* * *

tęsknota nocą
mówi najwięcej

z gwiazd układa
brakujące 
słowa miłości

otulona wiatrem
rozpoczyna taniec
z szeptem
rozkołysanych drzew

zapatrzona 
w oczy księżyca
wyznaje 
wszystkie winy

* * *

za woalem myśli 
skryta samotność
odlicza czas
pustymi krokami

czeka na jeden gest
zawieszony 
między igraszką
a czułością 

za drzwiami słów
porzuciła niepewność
chwil malowanych ciszą

by na skrzydłach trosk
unieść dzień
tak wysoko 
by w cieniu nocy
znaleźć ukojenia

* * *

kolejny dzień 
wypalił piętno
na duszy

popękała śmiechem
radosnym
ale i tak
łzami 
ból się sączy

przez noc
rana się zabliźni
by o świcie
przyjąć kolejny cios

* * *

codziennie 
przybywa mi lat

układam życie
z porozrzucanych puzzli
bez twoich słów
bez pustych dni

w ciszy
utkanej z pajęczej mgły
układam siebie 
znów od nowa 

posklejana dusza
widzi więcej
już nic nie musi
nic jej nie rozerwie

* * *

zapłonęło jezioro 
żarem 
gasnącego dnia

woda spokorniała
usypiając fale
na brzegu

sny w tataraku
ukryte
kołyszą nas
aż do świtu

* * *

w labiryncie myśli 
błądzę prowadzona
księżyca łuną

zimny wiatr
mrozi serce
aż do krwi

ogień 
tlący się w duszy
roztapia 
kryształy łez

idę 
aż po świt
rozmazując pod stopami
krople smutku

* * *

w ciasnej codzienności 
brakuje mi tlenu
stawiam kolejne granice
by złapać oddech

trzeba się odgrodzić
znaleźć kierunek
okiełznać lęki
by przekroczyć bariery

otoczna murem
zaczynam żyć
od nowa

* * *

samotność świtu 
rozpościera 
skrzydła niepokoju

porzuca 
kołderkę mgły
by rozkwitnąć
w pierwszych promykach
budzącego się słońca 

i odfrunąć w dal

* * *

zapadam się 
w noc
jak kamień 
w wodę głęboką

zamykam oczy
otwieram duszę
nasłuchuje 
kroków świtu

nadchodzi powoli
rozwiewając 
myśli złe

* * *

spochmurniało niebo 
w moich oczach
chłód przestrzeni
gęstnieje
między nami

ubiorę cię w słowa
otulisz mnie
pragnieniem

dziś - jutro
aż do utraty tchu

* * *

potknęłam się 
o własną duszę

gdy zrzuciła maskę
codzienności
odsłoniła 
delikatność alabastru

pozwoliła się ranić
przyjmowała ciosy
jeden po drugi
aż skamieniała

skryta 
zza tarczą słów
twardnieje 

* * *

brzemię pamięci 
przekuwam 
w niepamięć

obrazy przeszłości
jak rozmyte 
akwarele
znikają 
pod białą wstęgą
olejnej pustki

i tylko 
przytłumione dźwięki
znajomych słów
kołaczą do drzwi

za którym 
został
już tylko 
skrawek serca

* * *

co dnia 
na oślep
przed samą sobą
uciekam

w głąb duszy 
zaglądam
niewidzącymi oczyma

wyschniętymi łzami
odliczam
to co zapominane

co noc 
jak ćma
szukam schronienia
w objęciach myśli
bezsennych

* * *

na skraju myśli 
zawieszona
samotność

licytuje się 
z życiem
o kolejny bezsens

odmierza 
dni i noce
łzy i radości
słowa i gesty

powoli 
rzucając je
w przepaść 

* * *

oswajam demony 
z którymi 
przyszło mi 
los dzielić

nie chce 
już słuchać głosów
brzmiących
w myślach

dlatego
zamykam oczy
by nie widzieć
pustki
wypełnionej ciszą
po brzegi

milczę
by serca
nie ranić
choć już dawno
skamieniało

* * *

w dzikiej głuszy  
samotności
zapadła cisza

mijają 
długie godziny
pustki
tej na wyciągnięcie ręki
i tej w sercu

spopielałe
okruchy serca
już nie wskażą drogi
do drugiego człowieka

skąd wziąć siłę
by zawalczyć
o siebie 
gdy sens stracił
kolejny dzień

* * *

w bezkresie 
błękitu
znalazłam ukojenie

dryfowałam
na fali wzburzonej
od brzegu bólu
do szczęścia brzegu

na tratwie myśli
zbudowałam maszt
z nadziei
i płynę dalej
pod prąd