Ekonomiczny

gdy przychodzi czas
rozliczeń
charakter
księguje zyski
spisując straty
po stronie serca
przychód pełen kłamstw i emocji
obłudy i miłości
trzeba umniejszyć
o podatek łez
z których przychód
i tak ma wartość dodaną

bilans daje nadzieję
na bezchmurne niebo

w kieszeni
został jeszcze grosz
na lody
czekoladowe

Cisza

niepokorna cisza
przeszkadza
tworzyć
rozprasza 
twórczy niepokój
głuchym brzmieniem
kradnie myśli
rozbija je
z hukiem
o bruk
by artysta
obudził się z letargu

Współczesny

odłożyłam na półkę
encyklopedię pomyłek
vademecum życia
słownik obcych słów
i prawd

wśród starych tomów
znalazłam
zakurzony leksykon
niemożliwego
pozbawiony patyny
przeniósł mnie
w świat
pełen marzeń

jak tomik
współczesnych
wierszy

* * *

zostawiłam za sobą 
nienawiść
uśmiechem 
zniszczyłam
kłody
rzucane pod nogi
problemy
same się
rozwiązały
a łzy przestały
palić skronie

* * *

w krętym labiryncie 
codzienności
próbuję
odnaleźć drogę

do siebie
do szczęścia
do ciebie

w wysokiej trawie
znalazłam
klucz
który otworzy
każdą furtkę

* * *

w poszukiwaniu cienia 
skryłam się 
w ramionach lasu
zapach
rozgrzanego igliwia
przypominał wędrówkę
do źródła nas
wiatr ożywił emocje
zaklinając pamięć
pod palcami
chropowata kora
rzeźbiła
ścieżkę do zagubionego serca

Erotyk XXIII

rozgrzane ciała
wspominają
rozkosz dusznej nocy
w blasku gwiazd
mieni się
alabastrowa skóra
owiana mgiełką pocałunków
jak chłodnym jedwabiem
muśnięta aksamitnym dotykiem
silnej dłoni
nienasycona bliskością
drży w oczekiwaniu 
pożądania

* * *

spacerując  
po turkusowym niebie marzeń
leniwie
rozpycham chmury
szukając tęczy
ona pokoloruje
mój świat
gdy tylko
musnę go dłonią

letnim deszczykiem zmyje nienawiść 
z leśnych dróg
złotym słońcem udekoruje skronie
ubrana w obłok zbiorę maliny
słodyczą nakarmię duszę

na progu nocy
księżyc osrebrzy drogę do szczęścia

Śmierć

gdy umiera przyjaciel 
ginie cząstka świata
pustki w sercu
nie wypełni
ani rozpacz
ani śmiech
ani morze łez
ani nadzieja
zostaje osamotnienie

i ta myśl:
czy inni pogrzebią pamięć o mnie
gdy tylko przysypie mnie ziemia?

śmierć
paradoksalnie budzi do życia
szukamy w nim schronienia
stojąc nad trumną
wypatrujemy słońca

Radośnie

cieszę się słońcem 
uśmiechem 
witam każdy świt

namiętność
prowadzi duszę
do doskonałości 
umysł traci kontrolę
by władzę nad ciałem
przejęło serce 

radość 
zatacza
coraz większe kręgi
jak kamyk 
wrzucony do wody 

* * *

ludzie
przed troską
uciekają jak szczury
odtrącając bliskich
zatruwają życie
bez opamiętania
ścigają się z czasem
by wygrać 

i tylko skrycie marzą
by stać się małą myszką
która szczęścia
szuka 
na leśnych dróżkach
tam,
gdzie nie gubi się
miłości

Motyle

uwolniłam z duszy  
kolorowe motyle
pofrunęły
w puszystych obłokach
zostawiając nadzieję
trzepotem skrzydeł
uwięziły nas
między 
pragnieniem
a dotykiem…

Uśmiech

choć należy do ludzi szczęśliwych
jest prawdą o smutku

ludzie szukają w nim schronienia
jak pod teatralną maską
nie widać wtedy blizn

kobieta uśmiechając się
kokietuje
potrafi też kłamać
mężczyzna – tylko kpić

uśmiech
zwycięsko góruje nad losem
jest aktem męstwa
bo słabość przekuwa
w odwagę

codziennie
rzeźbi moją twarz
i tylko zmarszczki
potwierdzają
że się uśmiecham

Burza

burza uczuć
nagle błysnęła nienawiścią
rozcinając piorunem
granat duszy

deszczem łez zalała czułość
grzmotem rozgoniła
przerażone myśli
i gorzkie słowa
szalała błyskawicami
by w ciszy złapać oddech

wiatr rozgonił chmury
i zaświeciło słońce

Milczenie

milczenie
potrafi najgłośniej przemawiać 
gdy jest najmądrzejszą 
odpowiedzią
siły jego argumentów
nie da się pokonać
bo jest odpowiedzialne 
za każde słowo

milczenie przyjaciół
boli bardziej niż krzyk wroga
nie daje szansy na schronienie
pokazuje 
tylko zamknięte drzwi

potrafi też być
wielkim kłamstwem
wystrojonym w kobiece piórka
by w pokoju duszy
ukryć bezradność

najczęściej bywa
przyjacielem
który nigdy nie zdradza

milczenie
daje szansę 
na zachowanie siebie

Leśny

za tajemniczą bramą lasu
czekają ramiona
z pachnącej kory
i wiatr 
szepczący echem
złota smuga słońca
przedziera się przez korony
pełne soczystej nadziei
i cieniem pośród drzew
się skrada
powietrze pachnie igliwiem
oddycha latem

Obietnica

wczoraj 
– to przeszłość 
a nam nie wolno rozpamiętywać
tęsknota boli jak noc

szczęście 
– to teraźniejszość
czuły niepokój duszy
gra uczuć
bezsenne noce
ekstaza
melancholia świtu

przyszłość
– to trwanie
pogodzenie demonów
wczoraj i dziś
to zrozumienie miłości
obietnica 

* * *

na końcu tunelu nocy 
mieszka samotność
osaczona świtem
przybiera 
maskę dnia
w tłumie spotyka
niekochanych
nieszczęśliwych
opuszczonych
razem podążają
drogą ku gwiazdom

* * *

przebaczenie to najtrudniejsza miłość 
trzeba się jej uczyć
codziennie od nowa

czas nauczy nas
zapominania
dobrego
prawdziwego
z serca
to daje wolność

rzeczywistość
jest smutna
przeraża obojętnością
dobrej rady nie dostaniemy od wroga
głupiec nie okaże nam szacunku

a bez dobrych uczynków
nie dostaniemy się do raju

* * *

emocje zawładnęły 
dzikim rozumem
sparaliżowały dłonie
otworzyły
ogniste serce
czułym dotykiem
wygładziły nerwy
bo przyszła radość
zamknięta 
w delikatnym uścisku
muśnięciu warg

Wiersz

zamknięta 
w niedoskonałej formie
plątanina
słów i myśli 
pełna znaczeń
niedomówień
i półcieni
błyszcząca łzą
tupiąca szczęściem
na zgliszczach rozpaczy
zaklęta w tomach
nabiera patyny uczuć
skrzętnie 
chowając je 
pod mgiełką kurzu

* * *

patrząc na śmierć 
nie można
uciec przed samotnością
patrząc na rozstanie
nie można 
uchronić się przed bólem

obserwując wodę
nie uratujemy się
przed powodzią
płacząc
nie ożywimy ziemi
wyschniętej na wiór

na niebie
możemy znaleźć słońce
między chmurami
błyśnie do nas
promykiem szczęścia

Myśl

zrodzona
w mrocznym poranku 
potrafi unicestwić świat
zagnieżdża się
w głowie
paraliżuje serce
obsesją
fałszuje
prawdziwy obraz 
by w ruinę zamienić uśmiech

myśl

szybsza niż oczy
wznosi się coraz wyżej
czyn ją podnieca
i wypuszcza na wolność
potrafi wypełnić ogrom
uskrzydlona
toruje wyraźną drogę

jest źródłem działania
bo nie znosi próżni

* * *

niepokonane
w sercu lato
odbija się szafirem
twoich oczu
otula nas zapachem
ciepłego deszczu
tańczę
w błękitnej sukience
między błyszczącymi kroplami
żar ogniska rozświetla
lazur jeziora
przeznaczenia
nie da się oszukać

* * *

oślepiające światła nocy
wskazują drogę
do zbłąkanej duszy
zranionego serca
osamotnienia
pulsując
kierują wędrowca
we właściwą stronę

Noc

spalona słońcem ziemia 
szukaj ukojenia
w chłodzie nocy


gwiazdy  
otulają się 
księżycowym pyłem


szmaragdowe korony drzew
czekają na deszcz
wywołany powiewem
anielskich skrzydeł

Wiatr

ubrana w wiatru sukienkę 

spaceruję łąką
po skoszonej trawie
jak wiosenny zefirek
przelatuję cicho
delikatnym dotykiem 
pieszcząc maki

by w jednej chwili
zamienić się wicher
trzaskam wtedy okiennicami
wychodząc z siebie

sztormem 
skłócę fale z lądem
by halnym pogodzić góry 

potrafię jak huragan 
złamać drzewo
tornadem zniszczyć świat
i morską bryzą 
musnąć 
zapatrzoną we mnie twarz

* * *

w niezapamiętaniu 
gubię beztroskę 
wspólnej chwili
myśląc
że wróci


słonecznym promieniem
tęczowym
blaskiem nieba
rumieńcem zrywanych malin
by ukryć ją pod leśną pierzynką
utkaną z miękkiego mchu


otulona leśnym runem
ma szansę
przetrwać 
w niezmąconej ciszy
wspomnień

* * *

bezsilność
dopada znienacka
rozwija się po cichu
by przytłoczyć hukiem
zakrada się
na palcach
oplata skronie
bezszelestnie
zabiera sen

Dusza

smakowałam świat 
do końca

w deszczu 
tańczyłam boso
kwiaty na łące
rwałam garściami

odkrywałam leśne tajemnice 
podglądając ptaki
zdobywałam górskie szczyty

zachłanna 
chciałam się na obłoku pobujać
ale zabrakło mi kilku centymetrów
by dotknąć nieba

diabeł przyszedł z pomocą
i postawił warunek

śmiertelna dieta
zrzuciłam tylko
21 gramów

* * *

na łące
pełnej złotych mleczów 
zdmuchnęłam marzenia
poszybowały 
na delikatnych 
białych parasolkach 
prosto do nieba
misternie utkane
jak koronka
dryfując na wietrze
mają przynieść 
szczęście