* * *

myśli błądzą 
jak bezpańskie psy
szukają schronienia
przed chłodem nocy

spragnione zrozumienia
głodne sensu
wycieńczone
tułają się 
od A do Z
bez celu

wpatrzone w księżyc
wyją z rozpaczy

* * *

zakradłam się 
w ciszy 
chłodne mury

ogrzewam
w nich duszę
zmęczoną
troską dnia

wyciszam
krzyk myśli
który ciąży
na powiekach
bezsennych

huśtawka emocji
usypia czas
na nowo

* * *

samotność  
urąga stwórcy
kpiąc sobie z nas

wielki wóz 
prowadzi do miejsca
w którym pustka 
uwiła sobie gniazdo

w trybach kieratu
rozsiadła 
się nadzieja 
na lepsze życie 

a stary las 
pogrążony w jesieni
nie znajduje 
pocieszenia
czeka na chwilę
wytchnienia

* * *

jesień 
rozkwita barwą
w poskręcanych 
liściach

spąsowiała róża 
zawstydzona 
zmierzchem 
błądzi jak życie
w labiryncie
pajęczyn

kiedy wiatr 
wymiótł
wspomnienia
zmroził resztki uczuć
w sercu została 
lodowa pustynia
bez polarnej zorzy 

* * *

opuściłam duszę
w pośpiechu 

krok
po kroku
oddalam się
od siebie
by zagłuszyć
ból 
rozdzierający skronie
tętniący
bez pamięci
od myśli do myśli

nie odwracam się
by nie potknąć się
o łzy 

* * *

podążajmy 
sennymi drogami
w nieznanym celu

noc pokryła czernią 
wszystko dokoła
sen ciąży 
na powiekach

dusza wyrywa się 
w nieznane
wyznaczając 
czas na spoczynek
wskazówkami zegara

będziemy wędrować 
po stromych zboczach
po łąkach 
rosą zwilżonych

spacerować po plaży
wsłuchani w szum fal

zaplątani 
jeszcze 
w senne marzenia
wkraczamy 
w realny świat

* * *

między  
nocą a dniem
rozciąga się most

zostawiając
za sobą
noc pełną półcieni
tańczących 
w płomieniach gwiazd

idę po nim
powoli
w stronę świtu

za bladym światłem
widać tylko
skrawek
nadchodzącej pustki
kolejnego dnia

* * *

o jedną myśl 
za daleko
by zrozumieć
pędzący czas

od słowa do słowa
miarowo
odmierza każdą
straconą chwilę

sens minął 
bezpowrotnie
zostawiając 
za sobą
tylko ślady
absurdu

* * *

życie 
przynosi cierpienie
i klęski 
gdy kusi
drugą stroną 
cienia

przemierzam 
codziennie szlak 
tych samych ulic 
w poszukiwaniu 
człowieczeństwa

łamiąc 
konwenanse i zasady 
moralnego 
być albo nie być
trwam 
na posterunku 
zapomnienia

* * *

płyniesz
przez życie
na tratwie złudzeń

rozdarty na strzępy

na fundamentach 
kłamstw
budujesz pałace 
burzone
przez powiew 
gorzkiej prawdy

szukając 
swojego miejsca
potykasz 
się na progach
niegościnnych domów

dryfujesz
błądząc w labiryncie 
poległych marzeń
do portu 
którego nie ma

* * *

las 
pogrążony 
w jesieni
nie znajduje 
pocieszenia

płacze
szarością nieba
otula się
chłodem wiatru
obsypuje 
czerwienią głogu

pożółkłe liście 
spadają 
jakby chciały 
mnie ogrzać
resztkami 
minionego lata

* * *

zrzuciłam 
z siebie miasto
wyczesałam z włosów
troski dnia 

makijaż 
spłynął
smutkiem łez
rozmazując uśmiech
karminą malowany

ubrana
tylko w noc
idę koronkowym
szlakiem
w  ramiona 
gwiazd

* * *

gasną myśli 
jak światła

puste ściany
obdarte 
czasem dnia

życie 
w labiryncie
błądzimy
szukając wyjścia

w zamkniętych
kloszach lamp
zatrzymał się czas

a nam pozostał
szelest 
przewracanych stron

* * *

robię 
krok w tył
przed tym 
co nieuniknione

zamykam oczy
by nie słyszeć
myśli pędzących 
w przyszłość

milczę
by nie widzieć
tego co 
przyniesie jutro

nie słucham
bo nie mogę krzyknąć
wróć

* * *

na rozstaju 
serca i rozumu
została pustka

drogowskazy 
słów i gestów
nie wskazują 
żadnego kierunku

złe myśli
odchodząc
zgubiły rozsądek
wiatr rozwiał
łzy i śmiech

tylko 
droga donikąd
prowadzi 
przez ciszę

* * *

utkałam  
swój świat
zbyt delikatnie

teraz czuję
jak powoli
pęka w szwach

myśli plączą 
słowa i gesty 

nitka po nitce
prują się marzenia

tylko krok
dzieli czas
od samotności

* * *

zamykam oczy 
by nie zgubić myśli
dręczących skronie

pod powiekami
maszerują słowa 
ustawiają się w kolejce
jedne po drugich
by spłynąć
doliną łez

zamykam oczy
by nie widzieć
bólu

* * *

samotność 
wtulona w fotel 

pocieszenia
szuka w deszczu

nie oczekuje 
wsparcia
a słowa 
ukrywa w wierszu

twarz zasłania
chmurami
gdy jest 
jej smutno

* * *

każdy jest sam 
ale we dwoje
łatwiej to znieść

gdy pustka
nabiera rozmachu
brakuje rąk
by się objąć

cisza krzyczy 
ostatnim tchnieniem
oddalając się
tylko o krok

* * *

odebrane nadzieje 
oblepiają niemocą
skrzydła duszy

coraz trudniej 
złapać oddech
pozbierać myśli
zrobić krok do przodu

coraz trudniej
wznieść się
ponad codzienność

każdy świt
przynosi
niepewność zmierzchu

* * *

niepogodzona 
z każdym kolejnym
dniem obojętności
oddala się
od samej siebie

od powiekami
skrywa obrazy 
niepamięci

akwarelą 
płyną w romanse 
pastelą 
szkicowane uczucia 
gasną
by zginąć 
przytłoczone 
ciężarem tempery 
rzczywistości

odchodząc od siebie
w szaktule myśli
zamknęła
strzępy serca

okruchy bólu
po których 
zostaną po latach
rubiny 
smutnych łez

* * *

przysiadłam 
obok nocy
zbieram myśli
rozrzucone
między tobą a mną

zapatrzona w niebo 
szukam wspomnień
które wypełnią pustkę

zostawią ślad
na urwanej drodze

wyznaczą 
nowy kierunek
bólu tętniącego 
w skroniach

* * *

mijamy się 
z cieniami świata

obdarte 
czasem dnia
kołysane żalem 
z dziurą w sercu
cerowaną nadzieją

codziennie upadłe
płytkie 
bez głębi
puste 
jak ten świat
słowa

podnoszą 
głowę wysoko
na bezradność 

kamienny 
krąg myśli
wieczna nicość

umieramy każdego
dnia powoli

* * *

z niepewnością
niezdarnie i powoli
opuszczając samotność

warto posłuchać
co mówią 
do nas 
minione chwile

szelest 
przewracanych stron
gasnące 
myśli jak światła
zamknięte 
w kloszach lamp

nadbagaż przykrych 
wspomnień 
jak garb uwiera
dlatego niełatwo 
zacząć czas 
od zera

* * *

uciekamy od szumu 

w pędzącym tłumie
na refleksję 
nie mamy czasu

nie ma mowy 
o zadumie

my współcześni 
niewolnicy
zagonieni

zawsze
przegrywamy
wyścig z czasem

* * *

powłoka 
chmur spowiła
gwiazdy 

gdzieś w dali
jedna spada na ziemię
spełniając  marzenie

i czeka 
na upragnione
szczęście

marzenie 
pozostaje niespełnione
zamiast się śmiać
płacze najczęściej

mrok wieczorny
słońce już znika
łza w oku 
i lampka 
czerwonego wina

* * *

nie lubię żyć w dzień 
ostre rysy
skamieniałych twarzy
ranią duszę
zatracone 
w pośpiechu myśli
gubią sens
kolejnych dni

nocą twarze łagodnieją
zamazane kontury
ludzkiej namiętności
nabierają kształtów
w ciszy 
oczy błyszczą
wtedy łatwiej żyć 

* * *

szara codzienność 
bez sensu i celu
puste ściany
obdarte czasem 

samotność 
na fotelu smutku
oparta cierpieniem
kołysana żalem pustka
dziura w sercu
cerowana nadzieją

bezradność 
kamienny krąg myśli
wieczna nicość
smak popiołu 
w ustach

cienie znikną 
upadłe i płytkie 
bez głębi
jak ten pusty świat
co zniknie 
jak powietrze

* * *

z dnia na dzień
zlodowaciała
mi dusza

szept
nie wydrąży
w niej ścieżki
powrotu

krzyk 
nie rozbije 
twardej skorupy
uczuć

płacz
nie rozpuści
pamięci

skamieniała

* * *

tyle myśli 
nieposkładanych 

tyle suchych łez
spływających 
po policzku

niby to niewiele
prawie nic
a jednak

rzeczywistość
życie smutnym
westchnieniem
marzenia 
źródło wyczerpane

wolność
nigdy się nie spełnia
nadzieja
pustym sloganem
ona cię dopadnie 
i nikomu 
nie odpuści