* * *

dzień za dniem 
ucieka
zbliża się magiczna 
godzina
czas przemiany 
dziś w jutro

złe przemija
wszędzie 
jest cicho i pusto

gwiazdy błyszczą
jaśniej

kończy 
się stare
zaczyna nowe

jesteśmy w potrzasku

* * *

pękło niebo
nabrzmiałe 
szarym bólem dnia

zalało łzami
zmęczony bruk
potokiem spłynęły 
troski

noc przyszła
na skrzydłach wiatru
spóźniona

rozgromiła ciszę
piorunami

i trwała tak
aż do świtu

* * *

ziemski czas 
otacza nas
bruzdami ciszy

upadamy
i cierpimy 
w samotności

walczymy dalej
życie 
choć trudne
zawsze ma sens

a po nas 
już tylko lampiony 
na cmentarnych 
płytach
i zatarte nazwiska

* * *

rozczarowanie 
milczy
mówiąc tak wiele

słucha
nie patrząc
patrzy
nie słuchając

zapisuje myśli
by zapomnieć

rozczarowanie
stawia kropkę
by zacząć 
kolejny rozdział
bez słów

* * *

pod powiekami nocy 
skrywam
archiwalne filmy
niepamięci

zasypiam
obrazy płyną
jeden po drugim
aż kręci się w głowie

postaci bledną
ty i ja
codziennie
odchodzimy od siebie
o jeden krok

* * *

na brzegu zostawiam
ślady samotności

ocean uderza
o skały

wiatr 
plącze myśli
rozwiewając włosy
przeszywa chłodem
duszę na wskroś

ocean uderza
o skały

robi się cieplej
słońce rozgrzewa
złote piaski

serce bije spokojniej 
pojedynczo

* * *

wpadłam
w pułapkę nocy
nieskończonych

w teatrze cieni
płomienie 
beztrosko migają
odbijając się
w szybie

gwiazdy bledną
cisza milknie 
szeptem rozproszona

i tylko świt
nie chce przyjść
na czas

* * *

w letargu nocy 
zawieszona
szukam ukojenia
dla duszy 
bezsennej

wpatrzona
w czerń nieba
mrużę oczy
by pod powiekami
znaleźć
barwne krajobrazy 
myśli niezmierzonych

i tylko zegar 
odmierza
kolejne kwadranse
do świtu

* * *

z dnia na dzień 
powoli
obumiera mi dusza

paraliżuje ją
krzywda
nietolerancja
obłuda
zadana znienacka 
miłości

nie widzę już szansy
na wypełnienie 
pustki

zobojętniałam
jak skała

* * *

pragnienia 
stają się udziałem
mroku

idąc powoli
jak lunatyk 
w objęcia 
nieuniknionej śmierci
masz 
uśpione zmysły

życie
to tylko 
generalna próba
i ból przemijania

* * *

dusza 
wybuchła wulkanem
ciszy

gorącą lawą
wypaliła serce
aż spopielało bólem

roztopiła gniew
aż po brzegi
szczęścia

stopniała nadzieją
krusząc
kryształy łez

* * *

między  
tobą a mną
zawisł
most zwodzony 
nadzieją

nad przepaścią losu
kołyszą nim
urwane słowa
półuśmiechy i półgesty

milczenie
pali go doszczętnie
każdego dnia
od nowa

* * *

mamy tylko siebie 
i czas

to wszystko
a mimo to niewiele

z klepsydry uczuć
ziarnko po ziarnku
ucieka nam
każdy dzień
każda noc

zamki z piasku
zadeptane

i czasu
już coraz mniej

* * *

cisza 

rozbiera słowo
litera po literze

milczeniem
wzbogaca znaczenie

krzyczy
najgłośniej
jak potrafi

* * *

łzy kamienieją 
budując 
mur obojętności

krople 
drążą skałę bólu 
aż do granicy serca

testują
wytrzymałość duszy

otoczona fosą
zbiera siły
by odbić
kolejne ciosy

* * *

ze słów  
rzuconych na wiatr
zbudowałam pomost
w nieznane

idę przed siebie
zostawiając
za sobą 
miłość i nienawiść
szczęście i ból
na rozstaju dróg
wdeptane w pamięć

zabieram 
ze sobą 
tylko siłę
doda mi skrzydeł 

* * *

między 
dniem a nocą
zawieszone marzenie
pachnie miłością

pod powiekami 
skrywa samotność
obłąkaną myślą
o rozstaniu 

niepewność
mijającego czasu
rozdziera serce

życie mija
jak sen

* * *

układam siebie 
z rozsypanych puzzli

myśli i słowa 
gesty i obrazy  
dopasowuję
do ram 
zbyt ciasnych

całość 
nabiera kształtu
alegorii

* * *

zabierz ten ból 
co wypala skronie
myśli plącze
w abstrakcji obrazy

ucisz ten krzyk
co rozsadza
pamięci spokój

pozwól powiekom
okiełznać strach
przed kolejną nocą
bez snu 

* * *

omijam szczęście 
jak ślepca
żebrzącego co łaska

nadrabiam drogi
by nie natknąć się
na jego 
wyciągnięte ręce

odwracam wzrok
by nie widzieć
jak przechodzi obok
zwodząc szeptem

* * *

bezmyślny dzień 
nadaje sens 
kolejnym dniom

nabiera dystansu
odziera ze złudzeń
nie szuka rozwiązań

płynie beztrosko
z godziny na godzinę
aż dojrzeje do odejścia

jak
wczoraj
dziś
jutro

codziennie

* * *

w morzu samotności 
jest tylko jedna 
kropla czułości

na brzegu rozpaczy
trudno ją dostrzec

przez sito słów
przesiewasz
dobro i zło
miłość i nienawiść

pustka 
wylała aż po horyzont 
myśli nieujarzmionych

* * *

odarłam duszę 
z resztek złudzeń

wyplątana 
z miłosnej pajęczyny
leczy rany
zadawane w niewiedzy

zziębnięta
i naga
zbroi się
w niezależność

uciekła
by odrodzić się
silniejsza

* * *

jutro 
jeszcze wczoraj
straciło sens

dziś
dogorywa 
gdzieś w kącie
osamotnione

odrzucone 
nie szuka rozwiązań
odlicza tylko
kolejne godziny złudzeń

* * *

choć nie byłam 
aniołem
miałam swoje niebo
błękitne

rozpadło się
przytłoczone samotnością

opustoszały ścieżki
wspomnień wydeptanych
słów rozbitych
na bruku

dziś 
zostały mi tylko
połamane skrzydła
i chmury szarością
pobielone

* * *

gdy spadł deszcz 
ludzkich łez
niebo pękło bólem

bruk gęstniał
od trosk i krwi

strach 
zaglądał w oczy 
chowając się
po kątach

rozpacz 
kołatała sercem
przepełnionym
zemsty echem

zamilkła
gdy ucichły kroki 

* * *

uciekam przed sobą
w otchłań nocy
wypełnionej
pustką twoich ramion

nasłuchuję
szeptu wiatru
odliczam
niecierpliwe kroki 
gwiazd

długie godziny myśli
błąkają się
od miłości
aż do nienawiści

odchodzę od zmysłów
by wrócić

* * *

nic już po nas
nie zostało
tylko wspomnień kurz
na wyblakłych myślach

dusza krwawi
milczącymi łzami

obojętność
igra z czasem
odliczając 
kolejne rany

nic już po nas 
nie zostało

półgesty
półsłówka
półprawdy
nie złożą się 
nawet
na krotochwili sens

* * *

krzyk 
ból
i udręka
kamienne tablice
na małych
cmentarzach

niemi bohaterowi
spraw małych
i wielkich

poginęli 
w żarnach
historii

a dziś my współcześni
nie potrafimy
oddzielić
ziarna od plew

* * *

zapadam się 
w bezsenną noc
aż po same brzegi

w bezkresie gwiazd
dryfuję między 
świadomością
a nieświadomością

zawieszona
w pajęczynie myśli
nie mogę zmrużyć oka
by nie utonąć
w nadchodzącym świcie