Migrena

duszna noc
nie daje ukojenia
ból rozsadza skronie
wypala oczy
zabiera oddech
z bezradności
zagryzamy wargi


w gęstniejącym powietrzu
nie da się oczyścić duszy
myśli wirują
pod pękającą skorupą
rzeczywistości


zaciśnięte dłonie
chowają strach
i tęsknotę


łzy nie wyleczą
cierpienia

Sukces

sukces przemija jak sen 
warto się nim cieszyć
i wspinać się
po drabinie możliwości
które roztacza

sukces nauczy szacunku
do siebie i do pracy
choć pojawił się z lęku
przed porażką
pokonał burzę
i wdarł się na szczyt

choć pełen pokory
sukces przyjdzie sam
nie musi szukać okoliczności
by zaistnieć

 - moim uczniom - 

Autorytet

był użyteczny
opierał się
na rozsądku
przemawiał z sensem
i do głębi dusz
potrafił zastraszyć sumienie
obudzić szczerość
i wiarę w siebie

autorytet
był jak misterium
owiany tajemnicą
dowodził prawdy
czyścił moralność
do blasku rodowych sreber

dziś sprawił
że stoimy w miejscu
bezradni
bez powagi
bez trwałości
pozbawieni intelektu
na zrujnowanych
podstawach świata

Kłamstwo

tyle pięknych słów 

złożyło się 

na proste kłamstwo

teraz prawda

powoli zabija nadzieję 

ufnych

naiwność 

była ich zgubą 

gdy usta oszukiwały

w oczach 

odbijała się prawda

bo serce i umysł

nigdy nie kłamią 

w tym samym momencie

to wyobraźnia

dała kłamcy siłę do ucieczki

z niewoli

bez kłamstwa

prawda umarłaby 

z nudów

Dusza

na skrzydłach złudzeń
unosi się dusza
jak ptak goniący
za słońcem
szuka tęczy
pełnej marzeń
uciekając
przed chłodem bólu

ogniem ożywia ciało
by nie pogrzebać go
w pustynnym kurhanie miłości

białą dłonią
próbuje jeszcze wygładzić 
zmarszczki
głęboko wyryte w melancholii
bo w oczach tkwi siła duszy
gdy spopieleją
zwątpienie
przerodzi się w rozpacz

* * *

zbuntował się anioł
i ciska gromy
na ziemię
skrzydłami
wywołuje wichury
piaskiem po oczach rzuca
by lepiej widzieć
ból innych
zalewa wielką wodą
by znów
jednoczyć ludzi
strzela z lodowych kul
by dotrzeć do serc

diabeł trafiony
spokorniał
skulony w kącie
patrzy
jak niebo
zwariowało

Egoistka

szczęście jest kobietą 
przewrotną
ulotnym motylem
w barwnej sukni
znika szybciej
niż się pojawia
czasem przybiegnie
z czułością
by zaraz
zatopić się w smutku


szczęście jest kobietą
teatralną
pod maską skrywa granicę
anioła i diabła
które w niej drzemią


szczęście jest kobietą
doskonałą
gdy zamknie w dłoni
twoją dłoń
łzy smakować będą 
słodyczą

Rutyna

bez słów
i znaczeń
bez natchnienia
rutyna
zabija nas co dzień
od rana
bez emocji
pomysłu
bez miłości
porzucona
zasypia
sfrustrowana

Autoportret

zamknęłam w sobie
puch nieba
łagodną muzykę powietrza
zgiełk ziemi
milczenie morza

targają mną
przypływy i odpływy

czasem jestem łagodna
umiem też burze wywołać
sztormem brzegi poranię
solą wypalę rany

bez mapy i busoli
żaden żaglowiec nie trafi
na mój ląd

w głębinach utopię smutki
na dryfującej tratwie ogrzeję duszę

morze jest moim przyjacielem
i spowiednikiem

Marzenia

rzeczywistość i marzenia 
utkano z tej samej przędzy


w plątaninie dni i nocy
to labirynt
pełen przeszkód
brak czasu
walczy tu z fascynacją
plącząc się ze spokojem
i pewnością
błądzimy jak Tezeusz


bez nici Ariadny 
nie zobaczymy nieba
i spadającej gwiazdy 
spełniającej najskrytsze
pragnienia


gdy wyjdziemy na prostą
znów musimy iść
za marzeniem

Pogarda

ludzie przemądrzali  
gardzą innymi
z głupoty
otaczają się murem
nie można go ominąć
trzeba go przebić
siłą umysłu
pięści są za słabe
to tak jakby
wymierzyć wrogowi
policzek na odległość
bezmyślnie
fałszywie
z pogardą

Usprawiedliwieni

nieodwzajemniona tęsknota
jest niesprawiedliwa
ściga się z tajemnicą
by uciec
od moralnej odpowiedzialności
za zbrodnię
na miłości

tajemnica jest sprawiedliwa
gdy demaskuje zło
zdzierając z niego
kostium dobra
bez cynizmu

gdy serce się nie lęka
przestaje usprawiedliwiać
milczenie

Przeznaczenie

rozdaje nam karty  

w które
nie potrafimy grać 

wytrwale

wzywa nas
do odzewu

przeznaczenie 

daje nadzieję 

poczeka na progu

przetrwa burze

nie zadrży ze strachu

nie da się usunąć

przyniosło szczęście 

czekało pod drzwiami

nikt nie otwierał

miłość 

nie uchroniła nas od losu

przeznaczenie

zmieniło plany

odeszło

do naszych drzwi już nie zapuka

trzeba wyjść mu naprzeciw

dobro czy zło:

które pierwsze otworzy mu drzwi?

* * *

niewidzialna ręka
zapisuje nasze marzenia
w księdze przyszłości
bo w życiu trzeba
o wszystko
walczyć do końca
a czasu na szczęście
ciągle za mało

mijamy w pędzie
kolejne drogowskazy dni
nie zastanawiając się
dokąd nas prowadzą

najpiękniejsze chwile
same nas odnajdą
bo my
na rozstaje dróg
już nie mamy powrotu 

* * *

roztopiła maski zimy 
w przejrzyste potoki
przeczesała trawy
słonecznym grzebieniem
w zielone sukna odziała
nagie konary
puszyste obłoki płyną
po lazurowym błękicie
tam, gdzie leśne echo
igrało z tęczą
teraz tańczy
w rytmie deszczu
na dywanie łąk

Erotyk XXII

malinowy sorbet ust
rozgrzej pocałunkiem
z głębi duszy
dotykiem opleć ciało
aż do ekstazy
namiętności
czułym szeptem
weź do niewoli
ubrane w bezwstydność ciała
igrając z cieniem nocy
obsypią pocałunkami
nadchodzący świt

Miłość

jest perłą ukrytą na dnie oceanu
tęsknotą i pragnieniem
różą ogrodów
światłem gwiazd 
rozjaśniającym drogę
zbłąkanym duszom
czeka za rogiem
by podzielić się przeznaczeniem
nie oczekuje niczego w zamian
karmi się marzeniami
kpi z rozsądku
kierując się tylko sercem
nie potrzebuje powodu
by kochać
tych, którzy najbardziej
tego potrzebują

Łzy

najlepiej płakać
w deszczu
bo tego
nikt nie widzi
nie trzeba łez wycierać
nie trzeba
się ich wstydzić
on swoje
chłodne krople
wymiesza
z twymi łzami
najlepiej płakać
w deszczu
bo taki płacz
nie plami

* * *

zaśniedziałe nieporozumienia 
jeszcze mogą błyszczeć
prawdziwym
srebrem uczuć
wystarczy tylko 
wypolerować złość 
by jej blask 
oślepił głupców

Tęcza

bladobłękitne niebo 
objęło nas 
ramieniem tęczy
by przenieść nas 
w baśniową krainę
wolną od trosk i bólu
tryskającą szczęściem
aż po horyzont

* * *

nad przepaścią rzęs
zawisła łza
uciekając
przed nienawidzącym wzrokiem
nie poznała duszy
- z niekochania przybyło jej lat
ból przeszywa ją
do kości
chłodem otula serce
zamieniając je
w sopel lodu
łatwo go rozbić
gdy wypadnie z rąk

* * *

cierpienie
dręczy ciało
ale daje siłę
choć
sprawia ból duszy
jest źródłem mądrości
uczy cierpliwości
nie czekając na łaskę
w ciszy
ogrzewa się nadzieją
i uśmiechem
drugiego człowieka

* * *

czas  
ściga się
z samotnością
by ją wyprzedzić
wyleczy rany miłością
wybaczy
zapomni
ale nie cofa
krzywd
rozmywa je tylko
chwilą szczęścia
płynącą od nowa

* * *

przewrotny los 
na kamiennej drodze
zostawił nam 
wór trosk
w twarz
rzucił tylko
garść szczęścia
by nie kłuć innych 
radością codzienności
w końcu
nasze życie nikogo
nie interesuje

Sumienie

umie odróżnić
dobro od zła
wystawia rachunki
bo nie lubi długów
oszukanych dusz
i zranionych serc

przypomina
przedsionek piekła
jaskinię
pełną pułapek
okrytych
pajęczą siecią
z pozoru nieużywanych
zadręcza sny
wyrzutami

* * *

szukam odpowiedzi 
błądząc
w labiryncie
głupich pytań
powtarzanych
bez końca

bez drogowskazów
wracam ciągle
w to samo miejsce

w odpowiedzi
słysząc
tylko
głuchą ciszę

Leśne wyznanie

tak bardzo cię kocham 
mówiłam o tym strumykom
które biegną
po ostrym żwirze
promieniom słońca
pod moim oddechem

muzyka
owijała ziemię
jak warstwa powietrza
a moja dusza 
tańczyła
tak bardzo cię kocham

park pocięty 
jeziorami
złamane drzewo
i twój cień na nim

pisklęta w gniazdach 
zakrzyczały
tak bardzo cię kocham

wiatr
ostry wiatr
dróżki WPN-u puste
ptaki śpiewają
tak bardzo cię kocham

Erotyk XXI

scałowałeś z moich powiek sen
wyszeptałeś pobudkę rozkoszy
zmysły rozkwitały
wschodzącym słońcem
delikatnie
drżąc z podniecenia
dzień pożegnał się z nocą 
rozkwitając 
pożądaniem

* * *

bez znieczulenia 
przeprowadzam
operację
na otwartym sercu
w lewej komorze
znalazłam zadrę
choć usunęłam
ją delikatnie
krew trysnęła 
garścią wspomnień
nie do zatamowania
aortą tętni życie
choć
w prawej komorze
pustka
zatorowała puls

* * *

Ból jest istotą 
doskonałą
dopełnia próżnię
dobrego samopoczucia
by zabić nudę
szczęścia