ginie cząstka świata
pustki w sercu
nie wypełni
ani rozpacz
ani śmiech
ani morze łez
ani nadzieja
zostaje osamotnienie
i ta myśl:
czy inni pogrzebią pamięć o mnie
gdy tylko przysypie mnie ziemia?
śmierć
paradoksalnie budzi do życia
szukamy w nim schronienia
stojąc nad trumną
wypatrujemy słońca
