* * *

wpadniesz 
w srebrzystą sieć
wystarczy 
zrobić krok

na ziemi niczyjej
postawisz stopę
mając nadzieję
że planujesz
życie

nie możesz
się wydostać
z matni nocy
ciało słabnie 
umysł się chwieje
i tkasz pajęczynę snu
aż po świt

* * *

gaszę w sobie 
niedopałek dnia

każde słowo
wypalone
do głębi duszy
żarzy się jeszcze
pamięci echem

gesty
w popiół obrócone
kreślą dymem
nieskończoność

* * *

jak samotne drzewo  
na pustkowiu
gubię sens
zaplątany
w kolorowe liście
ostre gałęzie
niemocy
otulają się chłodem
szronem łez
konserwują się
do wiosny

* * *

ty i ja 
jedna bajka
dwa zakończenia

szarości
pełne barw
milczenie
pełne słów
kilometry zdarzeń

czarno-biała
walka z półcieniami
codzienności

* * *

gdzieś pomiędzy 
ciszą a ciszą
zawisło słowo
niedopowiedziane

w milczącym
między nami
ból radości
załamuje 
uśmiech rozpaczy

jedno 
mrugnięcie powieki 
gest dobrej woli

* * *

księżycowa pani 
ulepiona 
z uśmiechów 
urzeczona 
blaskiem gwiazd 

złapała noc
w objęcia 

słuchała
opowieści dnia

wystarczy 
jej ciut nieba 
sam ją utkałeś 
w poświacie 
barw 
oślepisz 
porwiesz 

to baśniowa gra

* * *

w milczących oczach 
zobaczysz więcej
strach 
pogardę
smutek
usłyszysz wołanie
o pomoc
jednym mrugnięciem
zmienią
pustkę w radość
ból zmyją łzą
by rozbłysnąć
iskierką

* * *

jutro 
to nieznane 
cień wędrujący 
u schyłku dnia

spojrzenie 
na budzący się świt
trakt pełen
nieznajomych kroków
zamazanych twarzy
niewypowiedzianych słów
znaczeń
historii nieopowiedzianych
jeszcze

to niewiadoma
która nadchodzi
co dnia

* * *

zamknęłam za sobą drzwi 
zostawiając
stosy przeczytanych książek
zapiski 
na skraju tęczy pisane
ubrania złożone 
w kostkę
niepodlane kwiaty
i nadgryzioną czekoladę

przystanęłam
w pół drogi
porzucając walizkę
rozterek

w pośpiechu wracając
kupiłam wino

* * *

każdy ból
jest nagrodą 
za przyjęty cios

wzmacnia
daje pewność
i siłę

pozwala
zbudować kolejną
ścianę muru
nie do pokonania

* * *

miasto umarłe
duszami ludzi
rankiem
z brukiem na ulicy 
z kramami
pchlego targu 
kupisz i sprzedasz 
książki Mickiewicza
parasol w kratkę 
gramofon 
świecznik 
szpicrutę 
i sumienie wytarte 
z opisem grzechów

nocami
za winy twoje 
i całego świata
na farnej wieży 
zegar
wymusza godziny
czarnymi sadzami 
przysłaniając 
szarość ulic

* * *

stanęłam 
w otwartym oknie nocy
bezsennie
liczyłam spadające
godziny
jak gwiazdy
rozbijające się
o bruk 
pierwsza
druga
wpół do piątej
i zobaczyłam
jak srebrny pył
opada 
na miasto
budząc je do życia

* * *

ze smutków i radości 
codziennie tkam
pajęczynę życia
misterny splot
słów i znaczeń
poplątana
pułapka myśli 
rozciąga się
od nocy do świtu

* * *

wróciłeś 
nonszalancko wieszając
płaszcz w przedpokoju

jednym gestem
chcąc zmazać
kolejne wspomnienia
łzami zapisane

zanurzyłeś się 
w ciszy obecności
czułości słów
namiętności gestów
obietnicy 
nieskończoności
przed kolejnym 
odejściem

* * *

listopadowy chłód
rzuca pod nogi 
liście
tęskniące 
za pieszczotą słońca
pod stopami
szeleszczą 
namiętnością 
jak deszcz
pocałunków
którymi obrzuciłeś
mnie wczoraj
wiatr plątał włosy
w miłosnym splocie
ciał i dusz
świt
przyniósł spełnienie

* * *

noc
jak księgowy
rozlicza życie
z sensów
i bezsensów

przelicza
wartość dni
straconych
mnoży szanse
niewykorzystane

czuły dotyk
i szepty
rozmienia 
na drobne

bilansuje szczęście
do zera

jego wartość
rośnie
z każdym świtem

* * *

długa 
droga życia 
usłana chwilami 
różami
cierniami 
idziesz ciągle 
przed siebie 
mijając 
radości i tragedie 

fraszki i elegie 
budują życie 
szybko przemijają 
chcesz je wydłużyć 
uciekają 

rzucają się
na głęboką wodę
brodzą w płytkiej
codzienności
giną w zapomnieniu

* * *

byłam nad rzeką 
tam gdzie
ten przewrócony pieniek
wrasta w ziemię
wspomnieniem
tatarak
szumi szeptem
czułym
liście spadają 
z drzew
układając
kolorowy dywan
z marzeń

* * *

w niebycie
gdzieś pomiędzy
ja i ja
zawieszona
wędruję
po krawędzi 
wspomnień nieznanych
godzin minionych
i chwil ulotnością
niespotkanych

* * *

zmyłam 
z siebie miasto
pośpiechu pył
troski smog
emocje
spłynęły łzą
ostatnią
wiatr roziwał
złudzenia
i została
tylko cisza

* * *

wyryte w kamieniu 
myśli
rozbijają się
o brzegi pustki
jej bezkres
wylewa się 
z ram nocy
oszukując 
przeznaczenie

* * *

nieopisany ból  
wielkim 
bezznaczeniem

w ciszy 
przedwiecznej 
szukamy 
ukojenia i spokoju

przez niepoliczone dni 
samotność 
i brak zaufania 
kłębią się i rosną

krocząc po świecie 
urośnie w siłę 
stanie się
najsilniejszym 
z silnych 
wypełni pustkę

idąc samotnie 
w gąszcz człowieka
pełnego
nieokreślonych ludzi

* * *

brakuje tchu
dzień ucieka nocy
brakuje sił
wiatr przynosi chłód
kolejnych godzin

cisza
przywdziewa 
szaty świtu
rozbudza gwar 

pospiech
wypełza na ulicę
tłum
przenika 
uciekające minuty
do pierwszego
słonecznego promyka

* * *

jak żona Lota 
zastygłam
na chwilę

bólem istnienia
przeszyta
od stóp do głów

skamieniałam
budując pancerz
obojętności

nie dopuszczam
do siebie
dobra
zła
ciebie

* * *

bez słowa
zamknęła 
za sobą drzwi

zabrała  
tylko torebkę 
i dumę

obcasami odliczała 
stracone 
dni
miesiące 
lata

nie patrząc
za siebie
doszła do ściany

odbezpieczyła 
broń
strzelała emocjami 
na oślep

wystrzelała
cały magazynek 
wspomnień

nie raniąc
serca i duszy
wróciła
do siebie

* * *

pamięć 
jak narkotyk
uzależnia
myśli
słowa 
gesty

przytłacza
ciężarem
niezapomnianego

segreguje
wspomnienia
białe i czarne
dobre i złe

nabiera rumieńców
gdy wyrzuca
kolejne z nich

podekscytowana
robi miejsce
na nowe

* * *

w czterech 
ścianach nocy
zamknięta
ja i cisza

myśli
tkają pajęczynę
chwil ulotnych
dni straconych
słów odliczanych
co minutę

zamiast snu
przyszedł
świt

* * *

krzyk miliona
serce 
przykute łańcuchem
niewola

w obłędzie
nie dostrzegamy
końca tunelu

bezradni 
stoimy 
w ciemnościach 
dusza dusi się 
w pułapce
zgnieciona
wciśnięta
w mrok 

dotykałeś 
jej codziennie
nie czułeś 
spotykałeś 
na ulicy
byłeś zbyt głupi
zbyt ślepy
zbyt pewny siebie
by dostrzec
wolność

* * *

utonęłam 
w ciszy nocy
zawieszona
między snem a jawą
pod powiekami 
szukam klucza
do bram Morfeusza
pajęczyną myśli
od gwiazdy 
do gwiazdy
zaznaczam
ścieżkę do świtu

* * *

szeleściła
żółto-czerwonym
płaszczem liści
spacerując
parkową aleją 
smutku
ukrywała łzy
w strugach deszczu
chłodem wiatru
otulona
w kałużach
przeglądała
swoją duszę