* * *

zawieszony w próżni
nad przepaścią sensu
w zaciśniętej dłoni 
ściska los
przegrany na loterii
życia

balansując 
na krawędzi bezsensu
igra z czasem
odejmując szczęśliwe chwile
od lat złych

rozmazując uśmiech 
łzą ostatnią
znajduje siłę
by zacząć
od nowa