* * *

oczy bólem zamglone 
nie widzą
nadziei
jej kontury 
nieśmiało majaczą
za rogiem

tam gdzie
sito pamięci
przesiewa przyjaciół
oddziela 
ziarno od plew
by zrozumieć
ciszę
wypełniającą 
długie godziny

wsłuchując się
w nieme kroki
na schodach
szuka zrozumienia