* * *

łzy
wypalają oczy
kryształami 
bólu

iskrzą się
rozpaczą
jak czarnym
diamentem

klejnoty 
smutku
rozświetlają noc
by nie zbłądzić
w mroczny
zaułek
myśli złych

* * *

rzeczywistość 
wypala duszę 
doszczętnie

niszczy 
wyobraźnię 
do końca 

przytłoczona 
codziennością 
nie ma 
już czasu 
na sny 
i marzenia

choć umarła 
po raz kolejny
skrzy się od złota 
i rubinów 
rozrzuca 
te klejnoty 
po niebie
hojnie 

a w nas tylko 
mrok i zagłada

* * *

dziwny dzień 
tajemniczy 
magicznie 
nierealistyczny 

nieprawda 
skrywana 
w skroniach 

oczy kłamią
krew krążąca 
w sercu 
podobna 
do trucizny 

fałsz 
taki nieczysty 
przerażająco 
realistyczny 
namacalnie 
dotkliwy

milczenie

* * *

dusza 
zapada się 
coraz głębiej
w kamienny 
grób upokorzenia

ona
wszystko
przetrzyma

uwięzienie
ból i pustkę

samotność
jest głazem
najcięższym

* * *

droga
którą nikt 
nie idzie

wzbija nas 
do słońca 
jak Ikar 
na woskowych 
skrzydłach

ciemną nocą
diabeł 
z piekielnych czeluści
kalecząc  serce 
i skrzydła 
stoi 
na środku drogi 
patrzy 
przed siebie

nadzieja 

musisz żyć
więc lecisz 
dalej 

na skrzydłach 
anioła

* * *

szczęście 
zabija powoli

precyzyjnym 
strzałem
odbierającym 
sens
przeszywa
duszę
na wskroś

na ostro
bez żalu
szybko
i bez bólu

nie ma czasu
na łzy

* * *

bez tchu 
byle dalej
biegniesz 
przed siebie
w pustkę nocy

bez tchu
byle szybciej
oddalasz się
od wspomnień

bez tchu
byle wyżej
wspinamy się
po kolejne
marzenie

bez szansy
na oddech

* * *

kryją się  
przed sobą 

kłamią 
sztucznie uśmiechając 

uciekają 
kiedy mogą 
innych przeklinając 

dobro ze złem 
się prowadza 
a śmierć z życiem 
idzie w parze 

wśród pradawnych
uprzedzeń 
nietrwały 
obieg słów
błądzi w otchłani 
życia 

niesławni prorocy 
ludzkich kłamstw 
roznoszą 
cierpki zapach 
rozczarowań
wyimaginowanych prawd

poezja jest 
ratunkiem 
pośród burzliwych 
fal destrukcji
ona jedyna 
otwiera umysł 
na tajemniczy 
blask światła

* * *

gaśnie światło 
w twoich oczach

ulatują cechy 
zakorzenione 
w najgłębszym 
zakątku serca 

roznoszą 
się równomiernie 
niekiedy ukradkiem
w górę
do ptaków 
w dół 
wzrastają 
w ziemię 
i trwają tak latami

wnikając w 
nasze umysły 
osłabiając czujność

odpada 
wszystko 
co na zewnątrz 
zostaje 
tylko dusza

* * *

matką 
jest rozpacz
przyjacielem
samotność
opiekunem
strach 

nieodłączni 
towarzysze
katuszy  
życia

wierni 

odpoczywają
tylko
krótką chwilę 

by ciasnym 
pokoju serca 
rozsiąść 
się wygodnie 
gdzieś na końcu 
nie tego świata

* * *

ból 
paraliżuje 
skronie

silny
jak pamięć
niepamięci 
zdarzeń 
tych ważnych
i tych mniej

w głębokiej zmarszczce
ukryty
czas beztroski
gdy śmiech
osuszał 
łzy

każda z nich
spłynęła
po policzku
własną
historią

* * *

nocą otulona
uciekam 
w samotność
ciszy

kołysanka gwiazd
przynosi ukojenie

srebrne sny
szczęściem
podszyte

trwają 
do pierwszego 
świtu

a potem
przebudzenie
wśród tłumu
poranka

i zaspane słońce
śledzące 
każdy nasz krok

* * *

cisza 
złowroga
jak zbrodnia
na duszy
dokonana
ostrzem
słów stępiona
przysiadła
w kącie

czeka
na gest rozpaczy
w nieskończoności
myśli
uwięziony

milczy
choć 
nie brakuje
słów

* * *

zadzieram głowę
do słońca
uśmiechem 
oplatam niebo

błogie lenistwo
usypia duszę
cykadami 
marzeń brzmiących

i tylko 
chłód lasu
nie zdradza
swoich tajemnic

* * *

ciepłym dotykiem
lato
otula noc
srebrzystą

w otwartym oknie
zbieram 
perły
spadających gwiazd

chłodząc
zefirkiem 
zmian
emocje uśpione

* * *

zamknięta 
w kokonie

cicho płacze 

świat szary
świat bury

zabija
z życia szydzi

z szat obdarty
moknie

ludzkie życie 
gdzieś 
tam mija

wyjdź za mury
krzyczeć

pragnij 
nim twe ciało 
skona

* * *

cierpienie
uszlachetnia

serce
bliznami poranione
uwięzione
w pułapce
trosk

pulsuje bólem

by rozerwać
łańcuchy
samotności
z rozsądku

* * *

w bezkresie 
nocy
kontury bezsensu
ostre 
jak brzytwa
kaleczą 
brzegi duszy
tam 
gdzie spotyka się
z ciałem
kryształową łzą

* * *

nie szukaj
zagubionych 
szczęść

przeszłość
zadeptała 
je myślą
o nieznanym

podążając 
w głąb
siebie
odkryjesz
nowe lądy

dawne
trzeba opuścić
na zawsze

niektórych 
ludzi też

* * *

dzień rodzi 
nowe pragnienia
dostaje
szansę
na istnienie

stąpam boso
po trawie
zanurzam włosy 
w innym odcieniu
ale ich kolor 
taki sam 

charakter 
wciąż jak żywy 
stały 
wierny

codzienność pokryta 
czarną łuną 
zepsuty zegar 
odmierza czas 
zapomniał 
bezimienne postacie

bezgłośnie krzycząc
stoję pośrodku
rzeczywistości

* * *

kryształami łez 
wyszywała
sukienkę
utkaną z codzienności

tuszowała rzęsy
troską
o nic nieznaczące
jutro

wyczesywała
wiatr 
z potarganych
marzeniami włosów

nowymi szpilkami
zadeptywała
wczorajsze ślady

i żyła dalej 

* * *

na otwartym 
morzu
płyniemy 
przed siebie
po bezkresy 
  
przybić 
czasem do brzegu 
nie rzucać 
się z rozpaczy
za burtę 
w morską otchłań 
podziwiać życie

mimo niepomyślnego 
wiatru 
pod pełnymi żaglami
płynąć
poza zasięgiem 
sztormów i burz
do celu

* * *

umieram 
codziennie żyjąc
od świtu do świtu
w pajęczych myślach
uwikłana
bólem istnienia
przytłoczona

umieram
w ciasne ramy
wtłoczona
od świtu do świtu
w matni zawieszona

codzienne
zatracam się
od nowa
by przeżyć

* * *

zajrzeć w głąb 
swojego serca
spojrzeć
w duszy lustro
by poruszyć wnętrze

świat
gdzie banknot 
jest królem
ciągle żyje 
w błędzie 

zwalczać 
trudy dnia 
i ciemność nocy
pomagać
gdyż czas nie czeka

poznać siebie
to sztuka
największa

* * *

zabrałeś słońce
z nieba
pełnego trosk

zalałeś łzami
szare dni
zakurzone
bezradnym pośpiechem

powiałeś chłodem
gdy przyszło
orzeźwienie

rozsypałeś
nadziei garść
pod drzewem

wykiełkują
gdy oddasz
słońce

* * *

nasz dom 

złocony spokojem

pomrukiem

w zachwycie 

muśnięty

przy stole 

rzeźbionym 

nadtroską

napełnieni 

po brzegi 

chmurnością

zdumieni 

szelestem spadamy

zdumieni 

zatrzymujemy 

smak poranka

nie budź

mnie

proszę 

* * *

wczoraj 
to było
wszystkim

miłość

dziś
to już nic
nie znaczy

pustka

jutro
to szansa
na przetrwanie

* * *

bez celu
idę brzegiem
gubiąc
w piaskach
bagaż myśli
złych

zatapiam smutki
w falach
wzburzonych

między 
bursztynem łez
a skorupą
muszli

na dnie
serca
zamykam
stracony czas

* * *

biegniesz 
przyspieszasz
odrywasz się
od ziemi

potykasz 
próbujesz wstać

zwolnij
rozejrzyj się dookoła

zauważony 
zauważ 
drugiego człowieka 
zwolniłeś 
bo zaufałeś

* * *

dzień rześkim 
wieczorem 
spojony

odbity 
w szybach 
wystaw sklepowych
w światłach skąpany

zmącony 
powiek  drganiem 
istnieje tylko 
pomiędzy 
kroplami fantazji

w źrenicach  
otwieram 
podwoje torów 
stacji 
do nieba 
łaknę spokoju 
jak drzewo zwalone 

rozplącze 
zapadłe 
pęta marzenia 

i pokaże 
jak myśl 
może być żywa

* * *

na bruku 
martwym i zimnym

cierpiał 
będąc niewinnym
w zwyczajny dzień 
jakich wiele

w drodze do domu

biły dzwony
za płotem 
szczekały psy
na drodze
została krew

i tylko matka
skrywała łzy
w pierwszy
dzień wiosny
już tylko dla niej
kwitły bzy