* * *

stąd daleko 
do uśmiechu 

rozlany 
dzban nektaru 

na podłodze 
potłuczone szkło 
kusi los 
by zranić 

ambrozja 
w okruchach 
tańczy natchniona 
choć muzyka 
przestała już grać 

nie przebijesz 
kamienia smutku
choćbyś chciał