* * *

czas
przenosił słowa

deszcz 
obmywał łzy
słońce 
dawało nadzieje
a kamień 
destrukcyjnie odbierał
marzenia 

niszczył
dualizm myśli 
swoim spojrzeniem 
straszył chmury 
tańczące 
na wietrze 

wspomnienia 
dusi apatycznym 
powietrzem

dużo nonsensu 
przebija się 
przez pryzmat 
rzeczywistości
za dużo