* * *

wróciłam z podróży 
w głąb siebie

odwiedziłam
trzysta 
sześćdziesiąt pięć
stanów świadomości
z każdej 
przywiozłam
bagaż doświadczeń
- mały kamyk

zbudowałam z nich
twierdzę
na wysokiej skale

to zamek obronny
ukrywający w wieży
skołataną duszę

* * *

przysiadła 
obok tej nocy
cisza zlękniona

szuka zrozumienia
w potoku myśli
wybuchających
jak fajerwerki

milczy
układając 
rzędy słów

na brzegu świtu
gasi sens
ukryty w blask 
gwiazd

* * *

tak łatwo zamknąć 
za sobą drzwi
zrobić krok
by zbliżyć się 
do przepaści myśli
uwolnionych

tak szybko
pochłaniają duszę
przeglądając się
w źrenicach szyb

tak daleko
i tak blisko
w drodze do celu
między przeszkodami
słów i czynów

za mało czasu
by popełnić błąd

* * *

żyjesz 
dniem dzisiejszym
bo jutro ciągle 
nieznane

stojąc 
przed bramą piekieł
nie wiesz
w którą pójść 
stronę 

los 
pokrzyżował 
twoje plany

a do nieba
za daleko

* * *

chwila 
ulotne między nami
myśli i słowa
zaklęte
w pajęczynie znaczeń

krok po kroku
gubimy sens dni
połączonych 
pomostem nocy

w spojrzeniu
otchłań
coraz głębsza
i tylko czas
wszystko spłyca

* * *

uwięziona 
w zamkowej wieży
dusza
jak samotna księżniczka
otula się chłodem
kamiennych komnat

w mrocznych krużgankach
bawi się w chowanego
z dobrem i złem

nie liczy już 
kryształów łez

zobojętniała

przywdziewa 
już tylko
strojne szaty
by oszukać los

* * *

serce pęka powoli 
z chirurgiczną precyzją
dzieli życie
na przed i po

myśli odchodzą
od wspomnień
słowa tną emocje

dusza ulatuje
zostawiają pustkę

blizny
łączą tkankę
ale serce 
nadal krwawi

* * *

dobro i zło 
toczą walkę 
o duszę

wciąz za mało
o nich wiemy
by przeciągnąć szalę
na swoją korzyść

zaciska się pętla
na szyi

uwięzieni w kokonie 
kłamstw codzienności
nie możemy
rozwinąć skrzydeł

* * *

w morzu łez wylanych 
pływają myśli
pogubione

rozbijają się
od brzegu do brzegu
by zatonąć

kamienie wspomnień
burzą fale

spiętrzone emocje
szukają ujścia

by zacząć żyć
od nowa 

* * *

nocą dusza pustoszeje 
szuka spokoju 
zostawiając
za drzwiami powiek
strach minionego dnia

zrzuca z siebie
balast empatii
oczyszcza 
myśli z wyznań

zapomina obrazy
sekwencje uciekają
jedna po drugiej

cisza 
kołysze nocą
aż do świtu
po przebudzeniu
dusza
zbroi się na nowo

* * *

w kroplach deszczu  
przegląda się 
strach
utkany z pajęczej
koronki

nocne myśli
na papier 
spłynęły
i demony 
z furią odfrunęły
a strudzoną 
głowę przykrył sen

rano zostanie
zdumienie

* * *

na skraju niepamięci 
szukam słów
które składają się
na wspomnienia
bólem podszyte
myśli krążą
między nimi
by okiełznać strach
przed zapomnianym

* * *

gdy gwiazdy gasną 
noc budzi 
demony duszy

rozpina 
sztywny gorset 
dnia
wyzwalając emocje
z konwenansów ram

dotyk ciszy
łagodzi krzyk 
rozdzierający skronie
blask księżyca
balsamuje
ból ukryty
w ciele

* * *

słowa przypięte 
do smutnych twarzy

sumienia ludzie 
spowite 
własnym mrokiem
poszukując prawdy
z garścią wierszy
milczą

jedynie słowa 
tęsknoty
zostają na kartkach
napisane dla nikogo

* * *

rozpadłam się 
na duszę i ciało

zapadła cisza

dwa niezależne byty
połączone 
jedną myślą
jak ogień i woda
toczyły walkę
o sens 

godziny mijały
zataczając
kolejny krąg

dzień goni noc
za krótką
by żyć

* * *

odliczam kroki
między 
bytem a niebytem

balansuję
na krawędzi
pajęczyny myśli

mijam 
splątane
radości i smutki

przyspieszam
by zgubić gniew
wiążący niepamięci
supełki

idę w ciszy 
otchłań 
by wykrzyczeć
siebie

* * *

słowa  
płynące potokiem
niosą 
treści różne

bez słów zbędnych 
zrozumiesz
gest
spojrzenie
i wymowną ciszę

rozświetlisz mrok
słuchasz
choć nic nie mówię
wybaczysz
zrozumiesz

* * *

kolejny dzień 
jak kamień
rozbija życie

popękane
trzyma się tylko 
od świtu do świtu
od nocy do nocy
ode mnie do ciebie

skleja
ciszą strzępy
minut 
wydarte 
z klepsydry zdarzeń

ziarenkami piasku
znaczy ślady
prowadzą w otchłań
tam tli się 
ostatni płomień nadziei 

* * *

dusza 
wypłakana w rękaw
nie ma siły
by się podnieść

zszarzała bólem
schroniła się
pod płaszczykiem łez

w kącie samotności
cierpi 
rozrywając myśli 
na strzępy słów

nie dochodzi
tam nawet krzyk 
ciszy

* * *

rozbiłam  
szklany sufit 
myśli

teraz już mogę 
rozłożyć skrzydła

promienie słońca
wkradły się w duszę
przynosząc 
spokój istnienia

chaos 
słów i gestów
układam
na nowo

w logiczną
drogę jutra

* * *

codzienność 
mijamy
bez sensu
bez celu

cienie świata
upadłe i płytkie
podnoszą 
głowę wysoko

bez głębi
szarość dnia
staje się regułą

a my idziemy
pod prąd
z blaskiem 
nadziei 
w dłoni

* * *

miasto zatopione 
w bieli absolutu
powoli zapada w sen

puchową kołdrą otulone 
zamyka oczy
zmęczonych domów

pod sufitem nieba 
zawieszone gwiazdy
migoczą sennym marzeniem
raz po raz 
spadają 
między płatkami
nucąc kołysankę

i tylko ludzie
nie wiedzą
czy cieszyć się
puchem
rozgarniając go
po kątach

* * *

wiatr 
sprząta ulice
z emocji
rozrzuconych po kątach

gniew i ból
zgarnął
na kopczyk liści
zdeptanych

igra z nami
chłodem
rozpraszając duszę
rozgania ptaki
jednym podmuchem

szczęście i radość
przykrył
białym puchem

tańczy z myślami
rozrzuca łzy
które kryształem lodu
rozbija
pod stopami

* * *

nie porównasz samotności 
między tęsknotami
tkają inne
pajęczyny myśli

ciało 
rozpamiętuje dotyk
niespokojnych dłoni
w duszy 
brzmią jeszcze
szepty rozpalone

gdzieś
między jawą a snem
rozwieszamy
obrazy wspomnień
wyraźne
igrają pod powiekami
te rozmyte akwarelą
rozpuszczają się
w jednej łzie

* * *

spochmurniała 
dusza zatroskana
puste godziny płyną
coraz dalej

poczerniało niebo 
w moich oczach
skronie tętnią
burzą myśli

gwiazdy umierają
w moich oczach
iskierki gasną
jedna po drugiej

w niepamięci 
zapisane żale
potęgują tylko pustkę 
spojrzeń
niewidzących

* * *

znalazłam ciszę 
na skraju nocy

przysiadła
by w czarnej tafli nieba
znaleźć ukojenie

dla myśli pędzących
od świtu do świtu

dla duszy
udręczonej bólem istnienia

słowa układają się
w całość
by wybrzmieć

w mroku
widać więcej

* * *

kiedy wrócisz 
ze swojej podróży
skończą się  
westchnienia

przeminą 
jak wiatr 
gnający po niebie

na skrzydłach ptaków
przyniosą marzenia

zapełnią pustkę duszy
rozjaśnią myśli
pozwolą mówić sercu
nim zapomni

* * *

zostawiłam 
na tęczy ślad 
swojej obecności
błękitem wstążki

idę w głąb duszy
gdzie czerwień 
rozpala zmysły
złote krople
potęgują pożądanie

fiolet zamazuje
codzienności rysy
by zakwitnąć 
zielenią od nowa

* * *

noc  
sypnęła srebrem
otulona 
białym puchem 
oddycha 
mroźnym powietrzem

zaciera
ślady jesieni
strojąc drzewa
w suknie
kryształami wyszywane

lodowe drogowskazy
będą wskazywały
kierunek
ku wiośnie

* * *

idę powoli 
ku mroźnej krainie
szukam serc
skutych lodem

ogrzewam się myślą
o białych alejkach
mroźnych gałęziach 
sięgających szarych chmur

iskrzące płatki
puchem okryją
samotność jesieni

słońce
oślepi blaskiem
wszystkie smutki
zamarzną aż do wiosny

* * *

odcisk buta 
w błocie
i las bezimiennych

trawa tuli 
kamienie
tam gdzie 
rosły domy
i wsiąkła w ziemię 
bohaterska 
krwi kropla

pamięć
przez czas zatarta
i tylko krzyże 

drzewa
spisały wszystko 
na kartach historii

* * *

w ciszy 
rodzi się ból
noc wbija 
ciernie gwiazd
w myśli błądzące
aż do świtu

za mało barw
by odnaleźć 
sens życia słoneczny

za dużo słów
by zapomnieć
obietnice bez pokrycia

* * *

w kamieniu
na pozór zimnym
zaklęta jest 
ludzi historia

pomniki życia
które przeminęło
zrodzone 
z ludzkiej myśli
strażnicy lęków 
naszych bliźnich

szepczą ścieżki
fundamenty wspomnień

lustra serc
zgłębionych bezmiarem
strachu i bólu

* * *

życie  
jak zbiór zdarzeń
bez znaczenia
kreśli drogi
nieokreślone
czasem i przestrzenią

galopuje do przodu
potyka się
o pozostawionych jeńców
cisza blokuje
myśli o nich

uciekające minuty
nie mają znaczenia
dusza i rozum
żyją oddzielnie

* * *

na skrzydłach  
motyla
wzleciała

strząsając kurz 
ze starych ksiąg
kamiennym atramentem 
pisanych

odleciała w dal
zawstydzona
nie każdemu 
los wędrowca 
pisany

dźwigać w plecaku 
marzenia
tak ciężkie 
jak górskie kamienie

powróciła nieśmiała
stąpając cicho
jakby chciała ukryć
wszystkie wersy
wykute w kamieniu

* * *

w otchłani słów 
wypowiedzianych
gubimy sens

tracimy na wartości
choć zyskujemy
na znaczeniu

półgesty
półsłówka
są o pół kroku
przed nami

* * *

rozpakowałam samotność 
rozwiązując kokardę
czerwoną

niewiadomą
skrzył się papier
rozerwany na strzępy

zwiastował pustkę
ciszę i ból
które przychodzą
znienacka

i został
by rozkwitła

* * *

drzewa i krzewy 
otulone szronem
kłaniają się wokół 
gdy wiatr  
kołysze
ich ramiona szerokie

w tych ukłonach 
niedoścignionych
cudowna natura 
przegląda się 
w lustrze wody

chce zatrzymać
ten obraz
do wiosny

* * *

w labiryncie duszy 
zdrad i cierpienia
to co początkiem
żałosnym się staje

w tłumie osłupiałym
stoisz po złudzenia
i prawdy

brakuje ci ducha
przeszłość powraca

samotność myśli
wychodzi na deszcz 
i moknie

nie potrzebni nikomu
otwieramy czarny parasol 
i milczymy
stojąc

* * *

zapadam się 
w noc
powoli odkrywam 
jej głębię

u progu świtu
szarzeją marzenia
rzeczywistość 
skrzeczy pośpiechem

mgła 
skrywa myśli
uwięzione
między 
duszą i ciałem

* * *

świat 
pytań martwych
jest przewrotny

w przestrzeni 
pustej sceny 
w niemocy
lubi chodzić 
własnymi ścieżkami

upływa
na smutku 
i radości
ze spóźnionych burz

* * *

pajęczyna myśli 
oplata ciało 
jak dłonie kochanka

noc prowadzi
taniec 
splątanych dusz

czytają siebie
z otwartej księgi 
pragnień

między rozkoszą
a zapomnieniem
stają się
jednością