* * *

w mrocznym lesie 
codzienności
jesteś jak dąb
dostojny i silny

dajesz cień
gdy ostre światła
wypalają skronie

przynosisz ulgę
skołatanej duszy
tuląc ją do siebie

w koronie 
twoich ramion
znalazłam ukojenie
w szeleście szeptu
miłość