* * *

odszedł jak zwykle 
z hukiem

zabierając 
wszystkie chwile 
szczęścia
nadzieję
rozczarowanie
i przyjaciół
nawet ich
nie oszczędził
przewrotny
los podzielony
na 365 dni
i nocy

zostawił
po sobie
kolejną zmarszczkę
i rysę na sercu
głęboką

* * *

melancholia 
wbita klinem
w serce
popłynęła
do myśli uśpionych

wyrzucić jej
do kosza niepamięci
nie można

echem odpowiada
w milczącą noc
czarne z czarnym
białe z białym
ma ostrość
nijaką

może to amnezja

* * *

chorzy
na schizofrenię życia
nosimy
kilka twarzy

otwieramy 
przed  sobą
zatęchłe
tajemne księgi
wertujemy
ich kartki
zaślinionymi palcami

jesteśmy rozpustni
beztrosko swawolni
autentyczni 
aż do bólu

rozpaczliwie  wolni
dla każdego inni

* * *

zatrzymałam się 
w bezruchu
w milczeniu
w pustce

zawiesiłam wzrok
w próżni

powietrze zamarło
i życie
skamieniało
na chwilę

* * *

narodziło się 
dziecko 
bez imienia

patrzcie
bijcie pokłony

pierwszy haust 
chłodnego powietrza 
zmroził 
bezbronne płuca 
podniósł się okrzyk 
buntu

rozszarpani 
na kształt 
krzyża 
myśli bezdomne 
rzucamy w tułaczkę 
aby na drodze 
ludzkiego istnienia 
kroczył 
wśród mroków 
ciszy

jak pochodne 
ognisko duszy 
jak światełko 
ogniem zbawienia

nie słyszysz
wołania
śmiechu serca
które 
jest niewolnikiem 
ciszy
na zawsze

* * *

podarła
życie na strzępy
jak scenariusz

zrezygnowała
z głównego bohatera
i dialogów
melodramatycznych

wycięła 
zachody słońca
i spacery w deszczu
tania narracja

dopisała sobie
scen kilka
w pustym domu
przy stole

gdy akcja
nabrała tempa
wyszła
szukać natchnienia

* * *

aksamitem nocy
otuleni
dotykamy gwiazd
rozrzuconych
po niebie

igramy z księżycem

w chłodzie
jego blasku
alabastrowa 
nagość ciał
płonie
nienasycona

* * *

 przełamani chlebem 
milczymy
z nadzieją czekając
na cud przemiany
w blask świec 
tli się miłość
i zgoda
cichnie gwar
dookoła
by zjednoczyć
niepogodzonych
siłą nocy
niezwykłej

* * *

już nie umiem
patrzeć w niebo
z nadzieją

nie liczę gwiazd
spadających
jak samospełniające się
marzenie

księżyc 
stracił blask
oświetlający drogę
wędrowcom

błądząc
zadzieram głowę
by między chmurami
widzieć tylko
czarą dziurę
niemocy

* * *

rzucona 
na głęboką toń 
dusza
odchodzi od zmysłów

oślepiona błyskiem
błąka się
od brzegu do brzegu
jak ćma

bez celu
leci do swiatła
paląc skrzydła
do krwi

przysiada
na skraju serca
opatrując rany
czystą łzą

* * *

dzień 
odbity w szybach 
skąpanych 
w światłach
bladych

istnieje 
tylko pomiędzy 
kroplami fantazji

sercem 
otwiera
podwoje stacji 
do nieba

łaknie spokoju 
jak drzewo 
wichrem powalone

rozplącze 
zapadłe 
pęta marzeń
nim zaśnie

* * *

uwięzieni
w konwenansach
między
proszę a dziękuję
zagryzamy wargi
by prawda
bolała mniej
milczeniem
mówimy więcej
tnąc ciszę
krzykiem
tłumu

* * *

coraz mniej nocy
na sen

zamyśleniem
zajęta
ucieka godzinami
w świt
majączący 
bladym światłem
latarni

nie ogląda się
za siebie
gubiąc aksamit
czernią łez
malowany

zostawia 
tylko plamy 
na serc

* * *

jak niewyraźne 
widmo
kręcące się 
po ciemnym morzu
idziemy
w świat 

oskalpowany 
z ideałów

wymoszczony 
kłamliwą propagandą 
sterowany 
przez panów 
cywilizacji

paraliżująca 
niemoc 
jednego człowieka

niezdolnego 
do walki
idącego 
w niewytłumaczalnym 
kierunku 

szara chmara 
zamglonych umysłów 
pędzących za zyskiem

wyrwie się 

łamiąc się opłatkiem
pomyśli
o tym lepszym świecie

* * *

spopielała dusza
nie snuje 
marzeń

splata tylko
nici dni białe
z czernią nocy

i tak szarością
otulona
idzie przed siebie
bez celu

* * *

zastrzeliłeś 
mnie słowem
zadźgałeś 
kłamstwami

umarłam 
krzycząc 
z bezradności 

bez szans 
na obronę
niewinnych ludzi

idąc pod prąd
cienie 
mają dziwnie 
znajomy kształ

nie dają 
chwili wytchnienia

powoli zrzucając
ogniwa łańcuch
dążymy do wolności

bo to nasze prawo

* * *

w morzu domysłów 
najłatwiej utonąć
zwłaszcza
że sieci
zarzucone
przez wroga
nie ułatwiają pływania

trzeba je omijać 
jak rafy

oślepiają widokiem
dlatego
łatwo się o nie rozbić

tonąc
nie ma co liczyć
na wyciągniętą dłoń
i koło ratunkowe

* * *

łagodność
mroczej duszy
nabiera 
barw nocą

gdy budzą się 
demony

czarny charakter 
białej duszy
blednie
w szarościach
codzienności

bo odlatują
anioły

donikąd

* * *

największą niewolą 
jest obojętność
jej pęta
krępują umysł
bardziej 
niż sznur
tnący
nagdarstki 
aż do bólu

w letargu
dusza obumiera
i nie wie
że może walczyć
o siebie
splątana 
nie potrafi
zrobić 
kroku

jednego kroku
naprzód

* * *

błazen
co przywdziewa 
maskę króla

nie potrafi
z godnością
korony nosić

berło mu ciąży
jak kłamstw
zapisane księgi

skronie krwawią
pod klejnotów
ciężarem

gdy piryt 
blask stracił
jedność
się rozpadła

wojuje kijem 
bo miecz 
nie dla niego 

za duży
za ciężki 
zbyt męski 

w gronostajach
staje się 
karykaturą
samego siebie

* * *

płakały
samotnie
na rozstaju
widma drzew

w słońcu
ponad
szczytami gór
w szeleszczących
szeptem liści

na kamiennym
ołtarzu
martwym i zimnym
cierpiał ptak
będąc niewinnym

na tamtej ziemi
tamtego czasu
za nas
za wielu

* * *

w poczekalni
życia
jak pomięte płaszcze
wiszą marzenia
niektóre 
dojrzewają czekając
na swój czas
inne kołkiem
przebite
usychają 
z dnia na dzień
tracąc sens
istnienia
jak liście
opadające z drzew

* * *

blizny 
znaczą serce
zapamiętaniem

jak pręgi
na duszy
oznaczone bólem
spływają łzą

wyryte
w głowie
niepamięcią
siły i pokory

* * *

szukam
czego nie zgubiłam
myśli
niepozbieranych
słów 
niezapamiętanych
czynów
niedokonanych

znajduję
tylko
ciszę niepokorną
i niedoskonałość

na rozstaju dróg
gubiąc
to co 
nieuniknione 
idę dalej

* * *

czas 
jest zbrodniarzem
doskonałym

zabija
naszą beztroskę
jednym strzałem
w dorosłość

rzuca ognistą kulę
by rozbić 
kręgle marzeń 
w drobny pył

kradnie
dni i noce
zostawiając pustkę

ucieka
zostawiając w tyle 
stracone szanse

* * *

wzgardzona
błąka się
bez celu

ślepa
i oddana
nie wiadomo 
po co

od słowa do słowa
od dotyku do dotyku
co łaska

miłość

* * *

koniczyna
czterolistne szczęście
ukryta w trawie
czeka
aż ktoś
się o nią 
potknie

koniczyna
jak cztery świata 
strony
chce by ją 
odkryć

radość
nadzieja
obecność
miłość
jak cztery płatki
szczęścia
kiełkują powoli

* * *

co rano
zakładam
nową maskę
strachu
zaczesuję troski
i maluję 
uśmiech
by oszukać
los
pewnym krokiem
wchodzę
w kolejny dzień
by zdobywać
szczęście 
garściami

* * *

zapatrzeni
w przestrzeń
między nami
nie zauważamy
siebie

zasłuchani
w potoku słów
nie mówimy
o tym
co ważne

w jazgocie dusz
nie słyszymy
wołania
o pomoc

* * *

nieobecność
trudno się
do niej
przyzwyczaić

wieje chłodem
który 
nie potrafi 
jej wypełnić

tonąc
w ciszy
przeszywającej bólem
potrafi 
tylko łzami 
tatuować
samotność

* * *

grę 
o złote nic 
czas zacząć

kolejny raz 

życie
uwiera ludziom
tak bardzo 

chcą się wyrwać 
skoczyć 
z mostu 
bezsensu 

zakładają 
gorset egoizmu 
ukrywając 
strach i samotność 

czas 
zacząć grę
tylko z kim

* * *

między 
końcem wczoraj
a początkiem
dzisiaj
zawieszona
szukam ukojenia
w miękkiej
pierzynie chmur
gdy stal
księżyca
rani duszę
do łez

* * *

myślami 
daleko
ciałem blisko

hipnotyczna 
metafizyka 

tak daleko 
tak blisko

bezradna
zrozpaczona 
stoisz w ciemności

serce 
w pułapce
zgniecione
wciśnięte 
w mrok ziemi

płacze
na losem 
bezimiennych

* * *

wpatrzona w noc
bezsenność
liczy gwiazdy

jak dni
przemijające
bez celu

jak słowa 
wypowiedziane 
bez sensu

jak czas
stracony
bezpowrotnie

* * *

świat przeraża 
jego obcość 
i dzikość 
wywołuje 
paniczny lęk

w skroni 
pojawia 
się tępy ból 
sprzeciwu
wobec rzeczywistości

wlewa się 
do gardeł
ociekając

jest cichy 
jak krew 
w żyłach

napełniona
po brzegi 
chmurnością

nie potrafię 
się odnaleźć 
w zgiełku 
ulicznych kłótni 
za rogiem 
gubię 
wątek istnienia

* * *

między
słowem a słowem
prowadzimy
dialog dusz

niewypowiedziany

przeglądając się
w spojrzeniach
które mówią
za dużo

* * *

wyszła
bez słowa
w pośpiechu
zabrała 
tylko samotność
ulubiony szal
i parę wierszy

po cichu
zamknęła za sobą 
drzwi
zostawiając za nimi
szafę
stół
niedopitą kawę
i ciszę
zawieszoną
nad progiem

do starej walizki
spakowała
garść wspomnień
i sukienkę w kwiaty
wróci do nich 
wiosną
beztroskim stukotem
obcasów

* * *

wypukłości czasu
odbija 
w oczach przestrzeni
strach

wiatr 
rozwiewa myśli 
o egzystencji
jego podmuch 
rozwiał 
wszelkie nadzieje 

zadziwieniem 
czaruje świat 
pełny listopadowego 
zamyślenia 
by światło 
świeciło 
coraz mocniej

szarobura 
rzeczywistość 
w odcieniach 
grafitu i asfaltu 
w nasyceniu 
betonu i smutku 

przechodnie biegnący 
do celu 
bez celu 
nigdzie

* * *

w labiryncie 
zdarzeń pogubiona
walczy
o przetrwanie 

snuje myśl 
za myślą
jak Ariadna
swoją nić

szuka wyjścia
z pułapki 
codziennych
wyborów

zaplątana 
w pajęczynie 
konwenansów
błądzi
szukając 
drogi
celu
sensu
i siebie

* * *

milczeniem
powiesz więcej

niż strumieniem 
słów płynących
rynsztokiem
i rzeką pomyj 
wylanych 
bo wszyscy krzyczą

prawda i racja
barykadują się 
ciszą 
przed kamieniami
słów parszywych

zamilcz
choć władczo przemawiać
lubisz potokiem
kwiecistym

i mniej słów
tym więcej
treści

* * *

jesienią
gubię smutki

czerwone
- bólem naznaczone
żółte 
- łzami lśniące
brązowe 
- więdnące z tęsknoty
zielone
- nadal pełne nadziei

zadeptane 
w pośpiechu
rozdarte i zdeptane 
rozrzucam je 
w parkowych 
alejkach

i odchodzę