* * *

przechodzimy
z mroku w mrok
tacy sami, niezmienni

czasem
przeraża nas świat
jego obcość i dzikość
wywołująca paniczny lęk
w skroniach
pojawia się tępy ból
sprzeciwu
wobec rzeczywistości
 

w zgiełku ulicznych kłótni
za rogiem
gubię wątek istnienia
 

ty jesteś jak opoka
osłaniasz mnie
przed złem
to przywraca wiarę
że kiedyś chmury przeminą
i znów zaświeci słońce
nad całym światem