zapomnieć
o bucie tego świata
co w duszy
nieustannie dźwięczy
bez wyobraźni
depcząc po piętach
otwartych rozdziałów
zasznurowanych myśli
i z poezją przez życie iść
z niebem i słońcem
deszczem i wiatrem
balansując na krawędzi
osobistych przeżyć
biec w nocy
przed siebie
szukając raju
gdyby tak cofnąć zegary...
